Nusa Lembongan en Nusa Penida

Op zaterdag (5 augustus) hebben we na ruim drie heel gezellige weken afscheid genomen van Frans en Edith. Zij vlogen terug naar Singapore. Voor ons stond er weer een niet al te fijne reisdag op het programma: met de auto, de boot en daarna weer een taxi. Even na 11 uur werden we opgehaald door een busje dat ons naar Sanur zou brengen. Wij hadden erop gerekend dat er nog wel wat mensen bij zouden komen in de bus, maar dat was niet het geval. Wel zo relaxed dat we de bus voor onszelf hadden. In Sanur was het minder relaxed. De bus werd vóór de haven al geparkeerd, wat betekende dat we een heel eind moesten lopen, met alle bagage. Niet zo fijn, want we zagen allerlei andere auto's en busjes veel verder doorrijden. Bij het inchecken was er wat verwarring over het feit dat we al betaald hadden. Er moesten allerlei telefoontjes aan te pas komen om dat op te helderen. Het schoot niet op. De ferry vertrok ook nog eens ruim een half uur later dan gepland. Het was een snelle boot. En een wilde zee. Er waren hoge golven, dus we stuiterden over het water. Mats dreigde even misselijk te worden, maar dat zette gelukkig niet door. Ruim een half uur later werden we afgezet op het strand van Nusa Lambongan, een eiland voor de kust van Bali. We hielden ons hart vast of we de bagage, die op het dek stond, niet drijfnat terug zouden krijgen, maar dat viel mee. De koffer kwam wel terug met een wiel minder. En de flightbag met een (nieuwe) scheur.

Volgens een jongen van de boot was het wiel in het water gevallen toen hij de koffer van de boot naar het strand bracht. Pogingen om het wiel in de branding te vinden leidden helaas tot niets. We moesten in een open taxi stappen, waar er hier heel veel van rond rijden. Het zijn een soort vrachtwagentjes met banken achter de cabine en een afdak erboven. We werden afgezet bij Royal Cottage, waar we twee van de vier huisjes hadden. Heel klein dus, maar met een zwembad en een vriendelijke beheerder (Ketut). Hij heeft geregeld dat we voor het avondeten werden opgehaald door een zelfde taxi die ons naar een restaurant (Fin Island, met live muziek) bracht en weer terug.

Zondag (6 augustus) ging de wekker al vroeg. We gingen snorkelen met Ketut. Om 8 uur werden we - met ons vijven verdeeld over twee scooters - naar Mushroom Beach gebracht. We konden meteen bij Ketut aan boord stappen. Bij Mushroom Beach was de zee nog mooi kalm, maar dat veranderde al snel. We hadden heel graag naar Manta Bay gegaan om manta's te zien, maar dat was met de wilde zee bij voorbaat al geen optie. We spraken Nederlanders die het een dag eerder hadden geprobeerd, maar die rechtsomkeert hadden gemaakt omdat het niet verantwoord was. Het plan was nu om eerst voor de kust van Nusa Penida te snorkelen en daarna bij Mangrove Point op Nusa Lembongan.

Bij de oversteek naar Nusa Penida kregen we enorme golven voor onze kiezen. Zelden meegemaakt. Onze shirts waren helemaal doorweekt door de spray die we over ons heen kregen. In de beschutting van Nusa Penida was de zee gelukkig een stuk rustiger, maar Ketut durfde het toch niet aan. De stroming was te sterk en te gevaarlijk. We zijn daarom terug naar Nusa Lembongan gevaren. Bij Mangrove Point was het beter, al was de stroming er nog steeds sterk. Ketut gooide een reddingsboei aan een touw in het water, waar we ons aan konden vasthouden. Er werd enorm aan ons getrokken door de stroming. Mats en Kai waren ook in het water. Voor hen was de stroming wel erg sterk, maar ze hebben toch veel vissen gezien, die overal om ons heen zwommen nadat Ketut wat voer in het water gooide. Er waren bijvoorbeeld mooie gele trompetvissen.

Mats en Kai zijn wat eerder terug de boot op gegaan. Zij hadden er genoeg van. Dat betekende dat Jens, Karen en Danny zich door de stroming mee konden laten voeren en verderop weer opgepikt werden door de boot. Dat was heel gaaf. We hoefden niet te zwemmen en dreven over het koraal. Aan Menjangan Island kon het niet tippen, maar mooi was het zeker. Op een gegeven moment hield het koraal op en werd de zee dieper. Ineens zagen we de ene schildpad na de andere. Heel bijzonder om die dieren in het wild te zien. Het zien van schildpadden was een hoogtepunt op zich.

Na het snorkelen hebben we er een rustige middag van gemaakt. We hebben 's avonds Indonesisch gegeten bij een warung in de buurt (Soka Warung). We hadden al vijf dagen op rij westers gegeten, maar dat is het vaak net niet helemaal. Nasi goreng maken kunnen ze hier als de besten natuurlijk. Daar hadden we wel weer eens trek in. Bijkomend voordeel is dat het eten in dit soort restaurants spotgoedkoop is.

Op maandag (7 augustus) zijn we in de ochtend een stuk gaan lopen. Zoals altijd duurde het weer eindeloos voor we eindelijk klaar waren om te gaan. Hierdoor was het toen we vertrokken later dan de bedoeling was. Het was al heet en de zon brandde flink. We zijn naar de Yellow Bridge gelopen. Onderweg liepen we langs een afgezet stuk zee waar zeewier wordt gekweekt. Langs de weg lag overal zeewier te drogen. De Yellow Bridge verbindt Nusa Lembongan met het nog kleinere Nusa Ceningan. Op Nusa Ceningan zijn we richting de Blue Lagoon gelopen. We hebben iets gedronken bij Mahana Point, een bar hoog op de rotsen, direct aan zee. We hadden een geweldig uitzicht over zee, waar talloze surfers zich vermaakten op de enorme golven. Je kon hier ook van grote hoogte van de rotsen in zee springen. Naast ons zat een groep surfers waarvan er twee na een flink aantal Bintangs de sprong waagden. De Blue Lagoon hadden we bewaard voor de terugweg. Het was een baai die zijn naam eer aan deed. Het water was heel mooi blauw.

Op de terugweg hebben we een ijsje gegeten en vanaf de Yellow Bridge een taxi terug genomen. Bij het huisje hebben we het rustig aan gedaan. Aan het eind van de middag zijn we naar Devil's Tears gelopen voor de zonsondergang. De Devil's Tears zouden spectaculair moeten zijn in de golven, maar het stelde niet veel voor. Het kwam in elk geval niet in de buurt bij wat we hebben gezien bij de Pancake Rocks in Nieuw-Zeeland. Misschien kwam het doordat het nog niet helemaal hoog water was. We hebben wel de zon in zee zien zakken. Op de terugweg hebben we gegeten in een Indonesisch restaurant (Dhipa Warung).

Dinsdag (8 augustus) moesten we afscheid nemen van Nusa Lembongan. Na de heksenketel van Ubud was het hier heerlijk rustig en relaxed. We hadden het niet erg gevonden hier wat langer te blijven, maar hadden onze volgende overnachtingen geboekt in Nusa Penida, een eiland hier vlakbij.

Na het uitchecken hebben we een taxi genomen naar de Yellow Bridge. We moesten even wachten tot onze boot vol zat, maar konden al snel de oversteek maken naar Nusa Penida. We hielden ons hart een beetje vast voor de bagage. Het waren kleine boten en met de golven die we twee dagen eerder hadden op precies dezelfde plek vreesden we ook nu dat alles drijfnat zou worden. Gelukkig was de zee veel kalmer dan eerder. Niets aan de hand dus. Het was maar een klein stukje en een kwartier later sprongen we op Nusa Penida al van de boot. We zouden worden opgehaald door het hotel, maar er was niemand. Na ongeveer een half uur wachten kwam de chauffeur dan toch. Hij zei dat hij had vast gestaan in het verkeer, maar op Nusa Penida is dat niet zo'n geloofwaardig excuus. Nusa Penida is een stuk groter dan Nusa Lembongan, maar wat minder toeristisch en ontwikkeld. En daardoor ook een stuk minder druk.

Na een minuut of 20 waren we bij onze accommodatie (Green Palace Homestay). We waren erg bang voor wat we zouden aantreffen. De reviews waren heel wisselend. Er waren heel positieve, maar ook horrorreviews van mensen die meteen weer zijn vertrokken. Het viel ons alles mee. Het was niet luxe, maar dat hadden we ook niet verwacht. De kamers waren eenvoudig maar prima, het personeel was vriendelijk en er was zelfs een klein zwembad. We hebben er een rustige middag van gemaakt. Er moest het nodige geregeld worden voor de volgende dag en voor de overtocht naar Bali een dag later. Dat soort dingen kostte allemaal veel meer tijd dan we zouden willen. Qua restaurants was er bijzonder weinig keuze. Het is Nemu Kitchen geworden.

Voor woensdag (9 augustus) hadden we een chauffeur geregeld die ons de westkant van Nusa Penida zou laten zien. We zouden om 9 uur vertrekken, maar hij kwam pas een kwartier later opdagen. Hij bleek ook nog niet getankt te hebben (waarvoor we een kwartier in de rij moesten staan) en moest nog even langs een winkel. En hij sprak nauwelijks Engels. Voor het dagprogramma kreeg Danny zijn telefoon in zijn handen gedrukt, zodat hij dat in het Engels met zijn 'boss' kon afstemmen. Gelukkig wisten we precies wat we wilden en was hij van goede wil. Het ging verder goed.

Eerste stop was bij Crystal Bay. De bedoeling was om in deze baai te snorkelen tijdens de snorkeltrip vanuit Nusa Lembongan, maar dat was niet doorgegaan omdat toen we er aankwamen de stroming te sterk bleek. Jens en Kai hebben zich in de golven vermaakt. Mats is met Danny vanaf het strand gaan snorkelen. Er was wat koraal en er waren heel veel mooie vissen, maar het hoogtepunt waren de twee schildpadden. Mats en Danny konden ze een heel eind volgen. Heel bijzonder weer. Gelukkig heeft Mats nu ook met schildpadden gesnorkeld. Toen we ze zagen bij Nusa Lembongan, zat hij op de boot.

Nusa Penida staat niet bekend om de goede wegen. We hadden na het vertrek uit Crystal Bay net verrast vastgesteld dat alle wegen tot dat moment verhard waren. Die kregen we terug natuurlijk. Er kwam een lang stuk onverharde weg in dramatische staat, vol kuilen. We zijn goed door elkaar geschud.

De volgende stop was Angel's Billabong, een heel mooi natuurlijk 'infinity pool' met kraakhelder groenblauw water en daarachter het lichtblauwe water van de zee. Heel mooi. Het was helaas te gevaarlijk om bij het bad te komen, laat staan erin, dus we moesten het doen met het uitzicht vanaf boven. Vanaf Angel's Billabong konden we naar Broken Beach lopen, een soort baai die wordt afgesloten door een natuurlijke poort. Ook weer spectaculair, maar veel te gevaarlijk om te zwemmen.

De laatste stop was Kelingking Beach, met de rotsformatie die lijkt op een tyrannosaurus. Het strand was heel idyllisch, met wit zand en lichtblauw water. De hoeveelheid mensen die het strand bekeek was minder idyllisch. Niet normaal hoe druk het hier was. Om het strand te bereiken, moest je een heel eind afdalen. Dat hebben we maar niet gedaan. Het was steil en de trappen en leuningen zagen er allesbehalve stevig uit. En los daarvan: een flink stuk afdalen en daarna weer klimmen in de brandende zon was wel het laatste waar Jens, Mats en Kai zin in hadden.

Na Kelingking Beach hebben we ergens iets gedronken. Daarna zijn we weer naar het hotel gereden. Het was inmiddels 16:30 uur. 's Avonds nog maar een keer bij Nemu Kitchen gegeten. Geen straf, het eten was er heerlijk en er was voor iedereen wat wils.

Nusa Lembongan en Nusa Penida waren voor ons absolute hoogtepunten op Bali, zeker vergeleken met (het enorm toeristische) Ubud en zuid-Bali. Op Nusa Lembongan is de vibe heel relaxed. Het is er ook toeristisch, maar veel minder massaal. Nusa Penida is minder toeristisch, maar was heel mooi. We zijn heel blij dat we een dag met een chauffeur op pad zijn geweest, al hebben we nog steeds maar een fractie van het eiland gezien. Er is nog veel meer moois. De mooie snorkelplekken (en schildpadden) droegen zeker ook bij aan de pret. Eén kleine kanttekening: drie ferry's voor vijf nachten was met alle bagage wel veel gedoe.

Hier de foto's: