Lovina en Munduk

Op vrijdag (28 juli) was het tijd om afscheid van onze villa in west Bali te nemen. Het was een fantastisch huis, dus dat deed best een beetje pijn.

Om 11 uur werden we pas opgehaald, dus we konden het in de ochtend rustig aan doen. Het was een kleine twee uur rijden naar Lovina. We hadden een busje waar we allemaal in pasten, met koffers. Het was wat oud en krakkemikkig vergeleken met de mooie bus van Paul. Zodra we een berg op moesten rijden, ging de airconditioning uit omdat de bus het anders niet trok. Maar het was prima te doen. Toen we in de bus nadachten over wat we allemaal in Lovina wilden doen en zien, bleek dat de warmwaterbronnen in Banjar (Air Panas Banjar) op de route lagen. De chauffeur vond het niet erg daar even te stoppen. We hadden hier geen rekening mee gehouden, dus eenmaal daar moesten uit allerlei koffers zwembroeken worden gehaald.

Er was een groot en vooral heel troebel warmwaterbad, en twee kleinere. Overal hing een niet al te fijne zwavellucht. Het stelde niet zo veel voor. We hebben wat gezwommen, waarbij het vooral voor Jens, Mats en Kai de kunst weer was om hun hoofd boven water te houden. Dat is redelijk goed gelukt. We hadden het vrij snel gezien, maar het was mooi dat we dit al gedaan hadden. Dat scheelde een rit vanuit Lovina en weer terug.

In Lovina hadden we ook weer een villa gehuurd. We verwachtten er weinig van, maar de villa zag er prima uit. Het huis zat in de stad, was heel schoon en had zelfs een klein zwembad. Alle ruimtes behalve de slaapkamers waren buiten.

In de vorige villa hadden we weinig meegekregen van de verschillen tussen Java en Bali, maar in Lovina werden die heel duidelijk. Er is hier bijna geen moskee te vinden. In plaats daarvan hebben bijna alle huizen een (Hindoeïstisch) altaar in hun tuin. Overal zie je offers en ruik je wierook. En op de menu's staat weer volop varkensvlees en alcohol.

We hebben 's avonds in de buurt iets gegeten bij Jaring Kitchen & Drinks. We waren de eerste gasten, maar toen we vertrokken zat het vol. Het eten was prima.

Zaterdag (29 juli) was weer een vroegertje: om 6:30 uur ging de wekker. We hebben niet al te best geslapen door een haan die de hele nacht door heeft gekraaid. Om 7 uur waren we op het strand van Lovina, waar we werden opgewacht door onze kapitein (een tip van Paul). Het was een flink stuk varen, zonder dat we ook maar één dolfijn zagen. De moed zonk ons al een beetje in de schoenen. Maar uiteindelijk zagen we een groepje boten liggen, en daarbij inderdaad dolfijnen. Het patroon was steeds hetzelfde: ergens in de buurt kwamen er dolfijnen boven water, waarna alle boten (minstens 15) erop af stoven en de dolfijnen weer onder doken. Het was eigenlijk wel een beetje triest hoe die dieren opgejaagd werden. Een enorm contrast met hoe dat in Nieuw-Zeeland ging.

Het goede nieuws was dat onze kapitein ook geen fan was van de chaos die al die boten veroorzaakten. Hij zei vooraf al dat wij het rustig aan zouden doen en onze kans zouden krijgen als de meeste andere boten al terug naar Lovina waren. Hij nam ruim de tijd om ons - dobberend op zee - van een uitgebreid ontbijt te voorzien. Er kwam van alles uit zijn koffer: koffie, thee, watermeloen, ananas, cake en gebakken banaan. Erg leuk.

Na het ontbijt werd het wat rustiger met de boten en hadden we wat meer ruimte. Gelukkig waren de dolfijnen nog in de buurt. Hier een filmpje ervan. En het was ook tijd voor ons om het water in te gaan. We konden ons aan de boot vasthouden en tegelijkertijd onder water kijken. We hebben vooral heel veel blauw water gezien, maar ook twee keer een groep dolfijnen. Erg leuk.

Op de terugweg zijn we nog even bij het rif voor de kust van Lovina gestopt. Het kon natuurlijk niet tippen aan wat we gezien hadden bij Menjangan Island, maar was een stuk mooier dan we hadden verwacht, met koraal en veel vissen. De tour zou vier uur duren, maar we waren pas na ruim zes uur terug op het strand van Lovina. We hebben de middag in de villa doorgebracht.

's Avonds hebben we weer in een restaurant in de buurt gegeten (La Madre Italian Restaurant). Dat viel tegen. De pizza was niet lekker en de tonijn was veel te lang gebakken. De eigenaar legde uit dat zijn vrouw normaal kookt, maar dat zij naar Denpasar was in verband met de geboorte van hun kleinkind. Hij moest in Lovina blijven om op de placenta te passen. Het is op Bali gebruikelijk om de placenta te begraven. Tot het zo ver is, wordt er goed op gepast en worden er offers aan de goden gebracht. Even later deed hij een lamp aan, boven een tafeltje waarop een keurig pakketje lag. Drie keer raden wat daarin zat. Toen we op het punt stonden naar bed te gaan, begon de haan weer met kraaien.

Zondag (30 juli) moesten we alles weer inpakken. Om 9 uur stond de chauffeur die ons ook naar Lovina had gebracht weer voor de deur. We zouden vandaag met een aantal stops naar Munduk rijden.

De eerste bestemming van de dag was de Sekumpul waterval. Het was een flinke wandeling vanaf de parkeerplaats. Uiteindelijk moesten we een kaartje kopen, waar we moesten kiezen tussen alleen het uitkijkpunt bezoeken of ook naar beneden lopen. Voor het naar beneden lopen moesten we verplicht een gids nemen. Heel irritant, want zo'n gids heb je helemaal niet nodig. Mats had geen zin om naar beneden te lopen en bleef boven, bij Frans en Edith. Jens en (tot onze verrassing) ook Kai hadden wel zin om naar beneden te lopen. Er liep een aardig meisje met ons mee.

Vanaf boven konden we de Sekumpul waterval al zien. Toen we naar beneden gingen, liepen we eerst naar de hidden waterfall, die we vanaf boven niet konden zien. Veel kleiner dan de Sekumpul waterval, maar niet minder mooi. Hij lag helemaal verscholen. Aan alle kanten kwam water naar beneden. Heel bijzonder. De Sekumpul waterval vanaf de voet was vooral heel indrukwekkend. Het water stort zo'n 100 meter naar beneden. We hebben sinds ons vertrek aardig wat watervallen gezien, maar dit was met afstand de mooiste.

De weg terug was pittig, met heel veel treden omhoog. Kai gaf geen krimp en heeft alles zelf gelopen. En het was goed warm ook. Boven zat Mats met Frans en Edith iets te drinken. We hebben daar meteen iets gegeten.

Toen we bij de auto waren, was het al 14 uur. Een uur later waren we bij de watertempel, met een mond vol de Ulun Danu Bratan. Volgens veel reisgidsen is het de mooiste tempel van Bali. Op de plaatjes zag hij er inderdaad heel mooi uit, maar in werkelijkheid viel hij een beetje tegen. Het was er ook nog eens ontzettend druk, wat de ervaring voor ons in het algemeen niet positiever maakt. We hebben wat rondgelopen door het park rond de tempel en wat foto's gemaakt, maar hadden het vrij snel gezien. Ook hier was er weer een hele kermis rond de tempel gecreëerd, met een speeltuin, restaurants en souvenirwinkels.

Toen we vertrokken, was het al 16 uur geweest. We hadden eigenlijk weinig puf meer voor het laatste programma-onderdeel, maar zijn daar toch maar even gestopt. Het was de Banyumala waterval. Het was niet zo lang lopen als de Sekumpul waterval gelukkig, maar toch weer een flinke afdaling. De waterval (of eigenlijk waren het er twee) was wat minder spectaculair, maar zeker de moeite waard. Jens en Mats hebben zelfs nog even gezwommen in het koude water. Terug waren het weer heel wat treden omhoog.

We waren pas na 18 uur bij onze accommodatie in Munduk (Adila Warung and Homestay). Deze was weer vrij basic, maar voor twee nachten prima te doen, helemaal als je kijkt naar wat we ervoor betaalden. We hadden twee kamers geboekt, maar kregen er drie. We hebben hier ook meteen gegeten. Het eten was lekker, maar alles duurde eindeloos.

Op maandag (31 juli) hebben we het rustig aan gedaan. Tijdens het ontbijt konden we genieten van het fantastische uitzicht. We zaten hoog in de bergen en konden kijken tot aan zee.

Na het ontbijt zijn we een stuk gaan lopen. Vanaf onze homestay liepen we meteen een mooi pad op, dat door het groen naar heel mooie uitzichten en drie watervallen leidde. Bij elke waterval stond weer een mooi loket waar we een kaartje mochten kopen. De eerste waterval was de Red Coral waterval. Het pad er naartoe was vlak, dus het kostte nauwelijks moeite er te komen. Dat was anders bij de Labuan Kebo waterval, die we erna deden. Hier moesten we een lange trap af om de waterval te bereiken. Na deze waterval had de meerderheid er genoeg van. Karen en Danny zijn nog doorgelopen naar de Melanting waterval, de hoogste en meest spectaculaire van de drie. Daar moest wel hard voor gewerkt worden: de trap die we af moesten, was nog veel langer dan die bij de tweede waterval. Gelukkig werden we beloond met een heel mooi uitzicht.

Kai was weer een beetje de Kai van Amerika en Nieuw-Zeeland. Hij liep voorop en had het aan de stok met allerlei monsters en skeletten. Af en toe zette hij het stoplicht voor de rest even op rood. Wij moesten dan wachten totdat hij de monsters en skeletten had weggejaagd. De vier nachten in de villa in west Bali en het wat minder drukke programma erna hebben hem duidelijk goed gedaan.

In de middag hebben we het rustig aan gedaan. 's Avonds hebben we gegeten bij een restaurant 300 meter verderop (Warung Made's Munduk). Het was nog best een uitdaging er te komen, over een best drukke weg zonder stoep en steil omhoog.

Op dinsdag (1 augustus) werden we om 9:30 uur opgehaald door de chauffeur die ons al eerder op Bali had rondgereden. Hij zou ons vandaag naar Ubud brengen.

Onze eerste stop was het Twin Lake View, waar we een mooi uitzicht hadden op de meren Buyan en Tamblingan. Op ons lijstje stond nog het bezoeken van een koffieplantage. De chauffeur bracht ons naar de Baturiti plantage. We kregen een korte rondleiding, waar we eigenlijk niets nieuws leerden, en werden vervolgens aan een tafel gezet waar we een proeverij van koffie, thee en chocolade kregen. De gids benadrukte een keer of tien dat de proeverij gratis was. Er stonden 16 kopjes op tafel, met 16 verschillende dranken. Het waren de gekste combinaties, van gewone Balinese koffie tot pindakoffie, avocadokoffie en gemberkoffie. Over de meeste waren we niet enthousiast. Het grote doel was om ons een kop kopi luwak (de poepkoffie van de civetkat) te laten bestellen, maar we hadden bij binnenkomst al gezegd dat we daar nu juist geen interesse hadden omdat we dat op Java al hadden gezien. Natuurlijk werden we aan het eind naar de winkel gebracht, die vol lag met veel te dure koffie en thee.

De stop van de dag waar het eigenlijk om ging, was bij de (beroemde) rijstvelden van Jatiluwih. Er zijn daar wandelroutes tussen de rijstterrassen door. De rijstvelden rond Ijen deden er weinig voor onder, maar het bleef prachtig. Precies het beeld dat bij ons opkomt als we aan Indonesië denken. We hebben een kleine anderhalf uur gelopen.

In Ubud zijn we nog even gestopt bij een supermarkt. Toen we de wifi aanzetten, bleek dat Frans en Edith een tas waren vergeten in Munduk. Met de paspoorten erin. Dat gaf de nodige stress. Het was al te laat om dezelfde dag terug te gaan, en een dag later was Galungan, een Hindoeïstische feestdag waarop de Balinezen behalve het bezoeken van de tempel bijzonder weinig doen. Een rit naar Munduk en weer terug om de tas op te halen zat er zeker niet in. We wisten dat Paul op Bali was met andere gasten en hebben hem een berichtje gestuurd. De kans was klein dat hij in de buurt van Munduk was en daarna ook nog eens naar Ubud zou komen, maar niet geschoten is altijd mis, toch? Hij bleek in Lovina te zijn en over twee dagen naar Ubud te gaan. Wat een toeval. En wat een geluk. Hij vond het geen probleem om de tas op te halen. Die avond kregen we al bericht dat de tas door een vriend van Paul was opgepikt en inmiddels bij Paul in Lovina was. Die man is goud waard.

Hier de foto's: