Pangandaran

Op vrijdag (7 juli) moesten we weer vroeg uit de veren. Dit deed weer even pijn. We hadden uitgerekend die ochtend ook een eerste slachtoffer met buikkramp: Karen was de gelukkige. Niet ideaal allemaal. Danny is even na 6 uur met Jens, Mats en Kai gaan ontbijten. Het plan was om om 7 uur te vertrekken. Klokslag 7 uur reden we in een Grab weg richting het station. Het was nog heel rustig op straat, dus we waren er ruim op tijd.

Onze trein vertrok om 8:10 uur. We reisden in de (wat luxere) 'eksekutif' klasse. We hadden vaste plekken en ruime stoelen. De airconditioning loeide flink, waardoor het erg fris was. Daar waren we niet op voorbereid. De trein vertrok stipt op tijd. De reis naar Banjar duurde vier uur (in plaats van zes uur met de auto) en staat bekend als de mooiste treinreis van Indonesië. En mooi was het. We reden langs vulkanen en tussen rijstvelden door. Hier een filmpje voor een indruk. Jens, Mats en Kai hebben er weinig van meegekregen. Hun schermpje was interessanter. De trein reed redelijk door. Twee keer moesten we een tijdje wachten om een tegemoetkomende trein te laten passeren. Onderweg hadden we wat regen, maar bij aankomst in Banjar (weer precies op tijd) was het droog. Paul stond ons op te wachten.

Banjar was een oase van rust in vergelijking met Jakarta, Bogor en Bandung. Er reden nauwelijks auto's. Wat een contrast. De rit naar Pangandaran, onze eindbestemming, duurde een kleine twee uur. We sliepen in The Arnawa Hotel. We hebben eindeloos gezeur met dit hotel gehad over een aanbetaling die ze wilden, terwijl we wat anders hadden afgesproken, maar onze kamers waren klaar voor ons. We kregen kamers beneden, aan het zwembad. Tijdens het inchecken begon het te regenen, wat al snel overging in stortregenen. Dat heeft uren geduurd. Na anderhalf uur konden Jens en Mats niet langer wachten en zijn ze in de stromende regen het zwembad ingesprongen. We zaten hier weer tussen de Indonesiërs. Zelfs de mannen gingen hier half aangekleed het zwembad in.

We wilden gelet op het slechte weer liever niet de deur uit en besloten in het hotel iets te eten. Het zwembad liep inmiddels over, zo veel regen was er al gevallen. Er was helaas net een grote groep aan het eten, dus het zou minstens een uur duren totdat ons eten klaar was. We waren die ochtend om 6 uur opgestaan en allemaal moe, dus dat leek ons niet zo handig. We hebben paraplu's gepakt en zijn gaan lopen naar een restaurant even verderop. Geen goed plan. Het kwam nog steeds met bakken uit de hemel en de weg stond helemaal blank. Op een gegeven moment konden we niet verder zonder tot onze enkels in het water te stappen en zijn we maar terug gegaan. Een dag later bleek dat we gewoon voorbij het restaurant zijn gelopen. Wat een afgang. In de tussentijd was de wachttijd in het restaurant van het hotel alleen maar opgelopen. Als we het zouden houden bij nasi goreng, rijst en kroepoek, konden ze ons sneller helpen. Dat hebben we maar gedaan.

Met het hotel waren we ondertussen niet zo gelukkig. Het staat bekend als het beste hotel van Pangandaran en op de plaatjes lijkt het heel wat, maar het viel een beetje tegen. Het was niet al te fris allemaal. We hebben 's avonds in één van de twee kamers de lakens laten vervangen, waar allerlei vlekken in zaten. Achteraf hadden we dat in de andere kamer ook gewoon moeten laten doen. We hebben ook heel veel muggen gevangen. Voor de nacht hebben we de airconditioning maar op de vriesstand gezet. Liever dat dan veel gestoken worden.

Op zaterdag (8 juli) hebben we uitgeslapen en rustig ontbeten. Het was geen fantastisch ontbijt. Gelukkig was het 's ochtends wel droog. We zouden hier naar de Green Canyon gaan en gaan bodyraften, maar we begrepen van Paul dat de Green Canyon in verband met alle regen gesloten was. We zouden ook met een gids naar een natuurreservaat gaan. Dat kon gelukkig wel. Paul heeft ons na het ontbijt naar de gids gebracht, een vriend van hem bij wie hij ook overnachtte. We hoopten onder andere apen te zien. De gids heette Aep, dus de voortekenen waren goed. We kregen eerst een korte rondleiding door zijn huis. Hij had schildpadden en stekelvarkens. En een Vespa met hoorns van herten en een apenschedel.

We zijn via het oostelijke strand gelopen, waar de vissers hun netten aan het binnenhalen waren. Het was hier weer ontzettend druk met lokale toeristen. Het stikte er van de bussen. We hoorden dat mensen uit Bandung hier voor een dag naartoe komen. Dat is negen uur rijden. En negen uur weer terug. Ze slapen twee nachten in de bus. Pangandaran is in 2006 getroffen door een tsunami. De meeste gebouwen zijn inmiddels herbouwd (door rijke Chinezen, die toen alles in puin lag zo veel mogelijk hebben opgekocht), maar de gevolgen zijn nog steeds zichtbaar. We zagen bij het strand meteen al zes enorme Indische varanen (water monitor lizards), van misschien wel een meter lang. In het park waren veel (witte) apen (makaken). Heel leuk (en brutaal). Jens, Mats en Kai mochten ze voeren met eten dat de gids bij zich had. Later, op het strand, zagen we ze eten en drinken stelen van mensen. Vervolgens gingen we een grot in, waar we stekelvarkens en heel veel vleermuizen zagen. We hebben ook een hert, gekko's (in een Japanse bunker), vliegende eekhoorns, toekans en zwarte makaken gezien. Zo'n gids maakt het wel heel leuk, ondanks zijn slechte grappen. Het overgrote deel van de dieren die we gezien hebben, hadden we zonder gids nooit gevonden. De plensbui die we onderweg op ons dak kregen, was wat minder.

In de middag hebben we het rustig aan gedaan. Danny was de tweede met last van zijn darmen. We hebben gezwommen, lekker iets gedronken en 's avonds alsnog gegeten in het restaurant waar we gisteravond wilden eten (Relax).

Op zondag (9 juli) was het na Karen en Danny ook raak bij Mats. Met Karen ging het gelukkig weer beter. Kai is 's nachts helemaal lek gestoken door de muggen. Ze lieten zich dus niet allemaal door de airconditioning afschrikken.

Het leek ons niet verstandig langere tijd uit de buurt te zijn van een wc, dus we hebben er maar een rustige dag bij het hotel van gemaakt. Paul is met Danny mee gegaan naar de apotheek. Niet om blij van te worden allemaal, maar het scheen dat we hier even doorheen moesten. We wilden even naar het strand lopen, maar na onderweg twee spoedwandelingen terug naar de hotelkamer, hebben we het voor gezien gehouden. Een beetje zwemmen en lezen was ook prima. Dat de Green Canyon toch gesloten was, maakte het wat minder erg om bij het hotel te blijven. Het had vervelender gevoeld als we daar wel naartoe hadden gekund. Gelukkig was het vandaag beter weer dan de voorgaande twee dagen. De zon scheen.

Richting de avond ging het iets beter met Mats en Danny. We wilden in het hotel eten, maar daar werd weer gedekt voor een grote groep. Dat was ons twee dagen eerder niet zo goed bevallen. We hebben Paul gevraagd ons toch maar naar een restaurant te brengen. Pangandaran staat bekend om de verse vis, dus het werd Yan's Fresh Seafood, een tip van Paul. Paul stuurt ons meestal naar foodcourts van warenhuizen en naar KFC, maar dit was een schot in de roos. De vis was heel vers en lag in het ijs. We betaalden per kilo. We bestelden een kilo garnalen, een red snapper en coquilles. Alles werd ter plekke schoongemaakt en vervolgens geroosterd op houtskool. De snapper was net gebracht vanaf het strand. Het smaakte fantastisch.

Die avond was het weer inpakken geblazen. Ook Jens meldde zich die avond met darmklachten. In de nacht is Kai aan het spoken geweest. Niemand is dus gespaard gebleven.

Hier de foto's: