Phillip Island en Melbourne

Zondag (25 juni) was weer een reisdag, met de eerste van drie vluchten in ongeveer een week tijd. We rekenden op een relatief ‘rustige’ reisdag: we vlogen door vanaf Hamilton Island (dus geen gedoe met een ferry), we zouden door de shuttle op het vliegveld worden afgezet, en we vlogen op een mooie tijd (12 uur ‘s middags).

Het liep anders. Bij het inpakken kregen we al een e-mail dat onze vlucht vertraagd was en dat we pas om 12:55 uur zouden vertrekken. We waren om 10:30 uur op het vliegveld. Toen was 12:55 uur al 13:40 uur geworden. We kregen vouchers om iets te eten en drinken te kopen. Dat was wel weer netjes. Het was maar een heel klein vliegveld. 13:40 uur werd 14 uur. Uiteindelijk gingen we om 14:30 uur, dus met 2,5 uur vertraging, de lucht in.

Een kleine drie uur later landden we in Melbourne en zat onze laatste vlucht met Jetstar erop. Het was 12 graden en het regende. Dat was andere koek dan de 25 graden op Hamilton Island. Het werd al bijna donker. Niet erg natuurlijk, maar helaas was Melbourne niet onze eindbestemming. We hadden nog twee uur in de auto te gaan.

Om 18:15 uur reden we weg in onze Toyota Camry. Voor de verandering reden we in één keer goed. We kwamen langs het centrum van Melbourne. Doordat het al zo laat was zagen we de skyline in het donker. Elk nadeel heeft zijn voordeel. De reis verliep verder vlot gelukkig. Om 20:15 uur waren we in Cape Woolamai, op Phillip Island. We wisten dat je bij Woolamai Pizza erg goede pizza’s zou moeten kunnen krijgen. We hadden in ons hoofd even snel een pizza in de pizzeria te eten. Het bleek alleen afhalen te zijn. We hebben de pizza’s dus maar in ons huis opgegeten.

Het huis hadden we gereserveerd via Airbnb en was prima. Het was binnen ijskoud toen we aankwamen, maar het warmde gelukkig snel op. Het enige grote minpunt was dat we weer geen wifi hadden. Niet goed opgelet bij het boeken. Geen ramp natuurlijk, maar wel vervelend dat je helemaal niets kan opzoeken.

‘s Nachts ging het flink te keer. Het waaide enorm hard. Niet al te best geslapen, ook niet omdat Kai de nacht nadat hij pizza heeft gegeten altijd om water vraagt.

Op maandag (26 juni) hebben we het ‘s ochtends rustig aan gedaan. Het was toch slecht weer. Danny kon zijn hart weer ophalen met de espressomachine in het huis. In de loop van de ochtend zijn we naar Cowes gereden voor wat boodschappen. Vervolgens zijn we naar San Remo gereden, waar bij het plaatselijke fish and chips-restaurant elke dag om 12 uur de pelikanen gevoerd worden. De pelikanen weten dat natuurlijk en staan iedere dag geduldig te wachten. Dat was wel even leuk. Mooie, indrukwekkende dieren.

Vervolgens zijn we naar Panny’s Chocolate Factory gereden, waar tours worden aangeboden. Ook dit was weer iets waarover we twijfelden. De meningen op internet waren nogal verdeeld. We hebben het toch maar gedaan. Het was best aardig, maar niet spectaculair. Het leukst was de arcade. Bij elk toegangskaartje kreeg je 10 ‘credits’ voor spelletjes. Met de spelletjes kon je ballen verdienen die je later kon inwisselen voor chocoladeballen. We hadden er 16. Niet slecht. Aan het eind kon je hier en daar ook proeven. Danny was even zoek omdat hij bij de machine was blijven hangen waarin een pinguïn ronde chocolaatjes voor je pakt en 'uitspuugt'. Verderop kon je met een machine zelf met vloeibare chocolade een figuur ‘schrijven’, dat even verder in vaste vorm van een band rolde. Die vonden Jens en Mats erg leuk.

We zijn even terug gegaan naar het huis en hebben daar een DVD aangezet. Om 15 uur zijn we weer vertrokken voor de eigenlijke reden van ons bezoek aan Phillip Island: de ‘penguin parade’. Op Phillip Island komen met zonsondergang pinguïns aan land die de hele dag in zee gevist hebben. Het visitors centre bleek nog niet open, dus we zijn eerst doorgereden naar The Nobbies, met mooie uitzichten over zee.

Even na 16 uur waren we opnieuw bij het visitors centre, dat inmiddels open was. Een ontzettend vriendelijke man had eerder die dag in de supermarkt een tekening voor ons gemaakt waarop stond wat de beste plekken waren. Die wilden we hebben natuurlijk. We waren de eersten op de ‘tribune’. Het was toen nog drie kwartier tot zonsondergang.

Het weer heeft tijdens de reis tot nu toe niet tegen gezeten, maar nu lieten de weergoden ons in de steek. We kregen enorme plensbuien op ons dak. Het was bovendien hoog water. Opeens was er een enorme golf die tot vlak voor de tribune kwam, waar op dat moment natuurlijk Kai precies stond. Het water kwam tot boven zijn enkels. Het was best treurig op die tribune. We werden natter en natter en het waaide hard. Vlak voor zonsondergang viel Kai in slaap. Hij had het helemaal gehad. Toen hadden we nog geen pinguïn gezien. De schoenen van de rest waren door de regen inmiddels even doorweekt als die van Kai.

Gelukkig was Kai weer wakker toen de eerste pinguïns zich dan eindelijk lieten zien. Het blijft een heel grappig gezicht om ze door de hoge golven op het strand te zien komen. Ze zijn maar 30 centimeter groot en waggelen vervolgens het strand op. Vlak achter het strand hebben ze hun holen. Jens, Mats en Kai vonden het gelukkig erg leuk, maar na een tijdje waren we er wel klaar mee. We waren nat tot op de draad en verkleumd tot op het bot. Kai zat te bibberen. Soppend in onze schoenen zijn we richting de auto gaan lopen. Op de boardwalk waar je dan overheen loopt, zie je de pinguïns van heel dichtbij naar hun holen sjokken. We hadden er door het slechte weer weinig oog meer voor.

We hadden van het personeel gehoord dat de brug naar het vasteland gesloten was, waarschijnlijk vanwege een ongeluk. Cape Woolamai ligt op Phillip Island, dus aan de goede kant van de brug, maar wel vlak ervoor. We waren even bang dat we door alle auto’s die voor de brug stonden te wachten niet bij ons huis zouden kunnen komen, maar dat was gelukkig niet het geval. Thuis wachtte een heerlijke warme douche.

Op dinsdag (27 juni) scheen de zon. Dat zal je altijd zien. We hebben alles weer ingepakt en vertrokken om 11 uur. We zijn naar het strand gereden en vanaf daar naar de Pinnacles Lookout gelopen. Het eerste stuk ging over het strand. Kai had er weinig zin in en rende terug naar de auto. Uiteindelijk hadden we hem aan de gang. Hij ging met Mats veren zoeken op het strand. Het was een erg mooie wandeling. Vanaf het strand liepen we een stuk omhoog, nog steeds langs de kust. We konden ver kijken. De mensen die een stuk voor ons liepen zagen een walvis. Die hebben we net gemist. De Pinnacles waren het eindstation. Het is een rotsformatie die wel wat weg heeft van de rotsen langs de Great Ocean Road. Erg mooi, in die blauwe zee en met de blauwe lucht erboven.

Om 13 uur reden we weg en zijn we weer richting Melbourne gaan rijden. Het was in Melbourne even zoeken. We zaten midden in het centrum, in een appartement op de 33e verdieping. We moesten de sleutel ergens vlakbij ophalen. Het viel niet mee om een plek te vinden waar we de auto even 10 minuten konden parkeren. Bij het appartement zat ook een parkeerplek. Dat was ideaal. En er was een zwembad en zelfs een klimmuur. We waren rond 15:30 uur boven en zijn daarna nog even Melbourne in gelopen. We hebben hier helaas ook weer te weinig tijd. Het leek ons goed om vlak voordat we naar Azië vertrokken nog één keer een goede burger te eten. Nu kon het nog. Dat is gelukt bij Betty's Burgers. Het smaakte prima.

Terug in het appartement wachtte nog een leuk klusje: de schoenen waren nog drijfnat van de dag ervoor en moesten droog gemaakt worden. We hebben er papier in gestopt en zijn met de föhn in de weer geweest. Op hoop van zegen. We hadden eindelijk ook weer internet.

Ons verblijf in Melbourne was kort maar krachtig: op woensdag (28 juni) was het alweer tijd om uit te checken. We hadden nauwelijks tijd gehad om uit te pakken, dus het inpakken was snel weer gebeurd. Na een laatste flat white hebben we om 10 uur de bagage in de auto geladen. Gelukkig mochten we de auto iets langer laten staan. Dat gaf ons tijd om nog heel even Melbourne in te gaan. We wilden om toch nog iets te zien de City Circle tram nemen, die een rondje door het centrum rijdt. We hadden hem blijkbaar net gemist, want we hebben een minuut of 20 staan wachten. En we hadden toch al zo weinig tijd. Er was tijd voor maar één stop: bij Flinders Street Station, het oude stationsgebouw. Schuin aan de overkant zit St Paul's Cathedral. Daar zijn we ook nog even naar binnen gelopen. We hebben terug ook maar weer een tram genomen, want we waren alweer te laat met het weghalen van de auto.

Melbourne is een echte stad, maar aan Sydney kan het (voor ons) niet tippen. We waren hier voor de derde keer en hadden voor de derde keer een grijze lucht met nu en dan regen. Toch hadden we wel erg weinig tijd. Dat was zonde, want we hebben nu bijna niks kunnen doen of zien.

Om 13 uur waren we op het vliegveld en hebben we de auto ingeleverd. En daarmee zat Australië erop. We hebben ook hier een heel leuke tijd gehad. Sydney was de perfecte binnenkomer. Het blijft een geweldige stad. In Noord Queensland hadden we eindelijk wat zomers weer. Het huis zonder muren in Daintree was heel gaaf. Het snorkelen bij het Great Barrier Reef was dat ook. Op Rose Gums in de Atherton Tablelands hadden we ons erg verheugd, maar dat viel een beetje tegen. Misschien waren de verwachtingen daar iets té hoog, al gaf de prijs daar ook wel aanleiding toe. Bij Mission Beach hadden we daarentegen weer helemaal geen hoge verwachtingen, maar dat is heel goed bevallen. Magnetic Island en Hamilton Island waren ook heel leuk: twee totaal verschillende eilanden. Phillip Island viel letterlijk in het water. Melbourne was erg leuk, maar kort.

De tijd gaat veel te snel. Amerika, Nieuw-Zeeland en Australië hebben we al achter de rug. Gelukkig hebben we Azië nog te goed. Volgende bestemming is Singapore!

Hier de foto's: