De Whitsunday Islands

Woensdag (21 juni) was het tijd om weer uit te checken. De wandeling van de ferry naar het appartement met alle bagage en een opstandige Kai was niet zo goed bevallen. We hebben het bureau dat de verhuur regelde gevraagd om ons op te pikken. Niet geschoten is altijd mis. Tot onze verbazing was dat geen probleem en kregen we nog een late check out ook. Wat anders een stressvolle ochtend was geweest, werd daardoor ineens heel relaxed. We hebben rustig ingepakt en hadden daarna tijd voor een laatste drankje bij Scallywags. Om 12:30 uur werden we bij het appartement opgepikt. Om 12 uur hadden we de ferry.

We zouden vanuit Townsville de trein naar het zuiden nemen. We moesten dus nog van de ferry terminal naar het treinstation zien te komen. In Townsville heb je geen UberXL, waar we met zijn allen in konden. We hebben daarom maar een gewone Uber besteld. Dat ging niet heel soepel. De meeste chauffeurs hadden duidelijk geen zin in dit (korte) ritje. Maar uiteindelijk hadden we beet. Danny is met Mats, Kai en de bagage in de auto gestapt. Karen is met Jens gaan lopen. Dat was toch nog ruim een half uur, te ver om met alle bagage te doen.

Voor de verandering waren we (of eigenlijk Mats, Kai en Danny) een keer ruim voor vertrek op het station. Het leek erop dat dit de enige trein was die die middag zou vertrekken, maar we waren zeker niet de eersten. We konden onze bagage 'inchecken'. Er werd heel gewichtig over gedaan: alles werd gewogen. Onze koffer was net iets te zwaar. Dat kon echt niet, dus we moesten het een en ander herverdelen. En precies een half uur voor vertrek sloot de incheckbalie, wat niet meer dan een soort kraam op het perron was. De karren met koffers hebben vervolgens een half uur op dezelfde plek gestaan. Het was bijna komisch.

We hadden de tickets al een paar maanden geleden geboekt. We betwijfelden toen sterk of dat nodig was, maar het kon maar geregeld zijn. We waren nu wel blij dat we dat gedaan hadden. We hadden vaste plekken en de trein zat vol. Het was erg luxe, met veel beenruimte en een eigen schermpje waar je films op kon kijken. Er werden zelfs headphones uitgedeeld.

We vertrokken rond 15 uur en zouden drie uur later in Proserpine moeten aankomen. Dat is niet gelukt. Het tempo zat er niet echt in. Vlak voor Proserpine moest de trein zelfs een stuk stapvoets rijden omdat er in de buurt van het spoor wat koeien waren losgebroken.

Met ruim een half uur vertraging waren we dan toch in Proserpine. Daar stond de bus die ons naar Airlie Beach zou brengen al op ons te wachten. Onze bagage werd keurig voor de bus afgeleverd. Er was maar een handvol andere passagiers in de bus. De chauffeur was een aardige man die van alles vertelde over Proserpine en Airlie Beach. Na een half uur werden we zo'n beetje voor de deur van ons appartement afgezet. Het appartement (Whitehaven Beachfront Units) stelde weer bijzonder weinig voor. Gelukkig was het maar voor één nacht. Inmiddels was het bijna 20 uur. We hebben snel iets gegeten en zijn daarna ons bed in gegaan.

Op dit soort dagen misten we onze huurauto wel. Je bent zo veel minder flexibel als je aangewezen bent op ferry's, bussen en treinen. Het was in dit geval een bewuste keuze. De auto meenemen naar Magnetic Island is een duur grapje en op Magnetic Island hadden we niet per se een auto nodig. Het was prima zo, maar het maakt wel duidelijk hoe gehecht we zijn aan de vrijheid die een huurauto geeft.

Donderdag (22 juni) moesten we alweer uitchecken. Het appartement was zo basic dat we er dit keer niet zo rouwig om waren al na één nacht te vertrekken. En we hadden een heel mooi vooruitzicht: we zouden naar de Whitsunday Eilanden gaan.

Het was een klein kwartier lopen naar de ferry terminal, uiteraard met alle bagage. Kai had er weer weinig zin in. Een reisdag als die van gisteren hakt er best wel in bij hem. We hadden de ferry van 11:35 uur. Na de eerste halte (Daydream Island) kwamen we langs South Molle Island, het eiland waar we 20 jaar geleden verbleven op de Whitsunday Eilanden. Het resort daar is verwoest door cycloon Debbie en niet opnieuw opgebouwd.

Deze keer werd het daarom Hamilton Island. We waren er om 12:45 uur. Er stond een busje te wachten om ons naar ons appartement te brengen (Whitsunday Apartments). Ook wel eens lekker. Ons appartement was al klaar, dus we konden er meteen in. Het was erg ruim en pas opgeknapt. Het aardige van een mindere accommodatie op zijn tijd is dat je de betere nog meer waardeert. En het uitzicht over Catseye Beach, de zee en Whitsunday Island was fantastisch. We zaten op de 11e verdieping. We hadden een groot zwembad voor de deur en liepen zo het strand op.

Hamilton Island is een tegenpool van Magnetic Island. Het verschil met Magnetic Island merkten we al nog voordat we Hamilton Island bereikt hadden. Voor de ferry naar Magnetic Island waren we $97 kwijt. Dat was de prijs voor een retour. Voor Hamilton Island moesten we $280 afrekenen. Dat was een enkele reis. Het was iets langer varen dan Magnetic Island, maar dit gaat helemaal nergens over. Op Hamilton Island ziet alles er tiptop uit. Het is er ongelooflijk toeristisch en commercieel. Het was erg druk op het eiland doordat de Australische schoolvakanties net waren begonnen. Er is één supermarkt. Je kan wel raden wat dat betekent voor de prijzen. Maar die prijzen betaal je graag als je eenmaal gezien hebt wat je in de restaurants kwijt bent, waar de meeste reviews op internet nou niet echt positief over zijn. En een groot deel van het personeel is ontzettend chagrijnig. Het valt gewoon op. Maar dit alles neemt niet weg dat het een ontzettend mooi eiland is, met mooie stranden, palmbomen en een koraalrif 'voor de deur'.

We hebben na aankomst boodschappen gedaan en nog even gezwommen, maar dat was het dan ook wel. Iedereen was erg moe.

Vrijdag (23 juni) was heel rustig. Omdat het 's ochtends laag water was, zijn we eerst naar het strand gegaan. Snorkelen kan je het best met laag water. Je kan vanaf het strand zo'n beetje naar het rif toe lopen. Het was mooier dan het snorkelen op Magnetic Island, maar viel natuurlijk in het niet bij wat we bij het Great Barrier Reef hebben gezien. Na een tussenstop bij het zwembad hebben we het tussen de middag voor gezien gehouden. De zon scheen volop (en fel). We brachten de heetste uren van de dag liever in de schaduw door. Na de lunch en wat schoolwerk hebben we boodschappen gedaan. Wij kunnen daar eindeloos over doen, helemaal als we niet van te voren hebben bedacht wat we allemaal nodig hebben. De rest van de middag zijn we niet verder gekomen dan nog een keer zwemmen, borrelen op het balkon en eten.

Zaterdag (24 juni) zag de ochtend er hetzelfde uit als een dag eerder: eerst snorkelen bij laag water, daarna het zwembad in en toen de zon uit. We zijn even naar de jachthaven gelopen, maar daar was weinig te beleven. Het was er uitgestorven. 's Middags heeft Karen met Mats een kajak gehuurd. Ze hebben onderweg een schildpad gezien. Jens had niet zo'n zin, maar toen Mats er na drie kwartier genoeg van had, is hij ook nog even mee geweest. Kai was erg moe. Hij valt hier steeds erg laat in slaap en dat begint duidelijk zijn tol te eisen.

Om 17 uur hebben we de bus genomen naar One Tree Hill, de beste plek op het eiland om de zonsondergang te zien. We waren niet de enigen. Er waren vele anderen met hetzelfde plan. Maar het was zeker de moeite waard. De zonsondergang was prachtig. We boften dat we terug met de eerste bus mee konden. We hadden ingecalculeerd terug te moeten lopen, maar dat was niet eens nodig.

Omdat we een dag later zouden vliegen, moest er op de kamer het nodige op worden gemaakt. Dat is goed gelukt. 's Avonds moest er goed ingepakt worden voor de vlucht. Dat kost (Karen) altijd veel tijd. Al met al was het toch nog best een drukke dag.

Dit was alweer de laatste volle dag op Hamilton Island. We hebben genoten van de zwembaden, de zee en het mooie weer. Er waren vooraf wat twijfels of Hamilton Island de moeite wel waard was. Het mist wel wat charme en het is jammer dat alles zo ontzettend duur is, maar we hebben zeker geen spijt dat we hier naartoe zijn gegaan. Je hebt hier wel echt het gevoel op een tropisch eiland te zijn. Wel een toeristisch tropisch eiland.

Hier de foto's: