Abel Tasman National Park / Nelson

Zaterdag (20 mei) was weer een reisdag. Na alweer een lekker ontbijt en het voeren van de kewa's (brutale vogels die wat weg hebben van de kiwi), zijn we richting Nelson gaan rijden. We moesten behoorlijk wat kilometers afleggen. Russell van onze Airbnb heeft ons overtuigd toch de (iets langere) kustweg naar het noorden te nemen. We hadden de helft daarvan al gereden toen we naar Punakaiki gingen. De andere helft was volgens Russell net zo mooi. Het is inderdaad een heel mooie weg, met lange stukken vlak langs de zee. Het doet nauwelijks onder voor de (veel bekendere) Great Ocean Road in Australië.

Bij Cape Foulwind, het meest noordelijke punt van de kustweg, hebben we een stop gemaakt. We hebben er de zeehondenkolonie bekeken. Leuk om te zien, maar de hoge golven waren minstens even spectaculair.

Na een broodje te hebben gegeten, zijn we verder gereden. We hebben de weg door de Buller Gorge genomen. Het regenwoud hadden we achter ons gelaten. De herfstkleuren waren weer terug. De weg slingerde door de bossen. Het wordt bijna saai, maar ook deze weg was weer heel  mooi.

We waren pas tegen 17 uur bij onze accommodatie, een cottage boven op een berg, even buiten Nelson in de regio Tasman. We hebben snel de spullen uit de auto geladen en zijn toen naar Nelson gereden. We hadden een restaurant met 'South East Asian Streetfood' gevonden waar we graag naartoe wilden (Hawker House). Het werd op internet de hemel in geprezen en de menukaart zag er erg goed uit. Het bleek wat chiquer te zijn dan we hadden verwacht. Het was zaterdagavond en iedereen was helemaal opgedoft. We waren behoorlijk 'underdressed' en Jens, Mats en Kai waren de enige kinderen in het restaurant. Het werd gelukkig toch een succes. Het eten was top. Ook Jens, Mats en Kai hebben lekker gegeten. Je deelt wat je bestelt, dus ze konden overal van proeven. De 'Malaysian fried chicken' was favoriet bij ze.

Wel grappig was dat een vrouw van de tafel naast ons tegen Kai begon aan te praten. Ze bleek familie in Nederland te hebben. Zelfs de familie Meiland kwam ter sprake. Een familielid van haar blijkt het Franse chateau te hebben gekocht.

Na het eten moesten we nog naar de supermarkt. We zitten hier weer wat meer in de bewoonde wereld. Er is zelfs weer een Pak 'n Save, volgens de Nieuw-Zeelanders die wij erover gesproken hebben de minst dure supermarkt. We lagen daardoor pas laat in bed.

Zondag (21 mei) stond er een onderdeel op het programma waar iedereen naar uitkeek: Abel Tasman National Park, met het bekende 60 kilometer lange Abel Tasman Coast Track langs de kust. We hadden nog niet helemaal bedacht wat we precies wilden gaan doen. Het werd daardoor gisteravond nog later dan het anders was geweest. We hebben die avond de watertaxi geboekt: we zouden ons 's ochtends laten afzetten op Medland's Beach en zouden lopen tot Anchorage, waar we weer een watertaxi terug zouden nemen.

De boot vertrok om 9:20 uur vanuit Kaiteriteri. Dat was nog drie kwartier rijden. Dat betekende dat om 7 uur de wekker ging. Na een snel ontbijt zijn we vertrokken. Onderweg regende het een beetje, maar in Kaiteriteri liet de zon zich voor het eerst zien. Bij het inchecken vroeg de mevrouw van de watertaxi of we wisten dat we voor het traject dat we wilden lopen een rivier zouden moeten oversteken. De brug die daar lag, is pas weggeslagen. Het water zou bij volwassenen tot kniediepte komen. En het kon niet op blote voeten, want er lagen heel veel glibberige stenen. Natte schoenen dus. Het alternatief was de route iets in te korten en niet bij Anchorage maar al bij Torrent Bay de watertaxi terug te nemen. We besloten de gok te nemen. Hoe erg kan het zijn om een klein riviertje over te steken? De mevrouw keek bedenkelijk en vond het duidelijk niet zo'n goed idee allemaal. We kregen uitgebreide instructies voor wat we moesten doen als we bij de oversteek toch terug zouden gaan. En waar we eventueel konden overnachten, mochten we de boot terug missen.

Op de boot was het erg fris. Na een uur varen langs de kust werden we om 10:20 uur gedropt op Medland's Beach. Om 15:20 uur moesten we in Anchorage zijn. Op dat tijdstip ging de laatste boot terug. We hadden dus vijf uur de tijd. Voor onze route van 11,5 kilometer staat vier uur. We hadden dus niet heel veel speling.

Het was halfbewolkt en niet te warm. Eigenlijk perfect weer dus. We konden het niet laten vanaf Medland's Beach een stukje noordelijk (de verkeerde kant op) naar het mooie strand van Bark Bay te lopen. Daar verloren we wel tijd mee natuurlijk. Na een korte stop zijn we vanaf Bark Bay dan toch naar het zuiden gaan lopen. Het pad volgt de kust, langs verschillende baaien en stranden. Het pad is (vooral tussen de verschillende baaien) allesbehalve vlak: het gaat vaak steil omhoog en dan weer naar beneden. Onderweg kwamen we zo af en toe een zijpad tegen. We besloten het eerste even in te lopen. Het leidde naar een mooi uitzichtpunt, maar ook hier verloren we weer tijd. We hebben de zijpaden verder maar links laten liggen.

Kai had er weinig zin in vandaag. Vaak duurt het even voor hij in de goede flow komt, maar in Abel Tasman heeft hij die flow nooit gevonden. Zijn (denkbeeldige) vriend Miek was er ook bij. We hadden gehoopt dat dat zou helpen, maar het tegendeel was het geval: Miek is pas vier (toevallig was hij die dag precies jarig), dus Kai moest Miek af en toe helpen door hem op zijn rug te nemen. Dat was voor Kai een mooi excuus om nog maar wat langzamer te gaan lopen.

Om 13 uur waren we in Torrent Bay, ongeveer halverwege. Toen begonnen we hem wel een beetje te knijpen. Zo ongeveer alle speling die we hadden in het schema hadden we al gebruikt, terwijl we pas op de helft waren. En we moesten nog een rivier oversteken ook.

Na een korte lunchpauze zijn we weer op pad gegaan. Het moest een versnelling hoger. Omdat Kai de vertragende factor was, kon dat alleen met Kai (lange stukken) op de schouders van Danny. Na een uur waren we bij de rivier. Het leek tot onze opluchting maar een lullig riviertje. Maar schijn bedriegt soms. Toen we erin stonden, viel het toch wel een beetje tegen. Natuurlijk gewoon op blote voeten, want in natte schoenen hadden we geen zin. Het water was ijskoud en de stenen waar je over moest lopen waren heel glad. Dat in combinatie met de stroming maakte het best lastig. Danny en Jens gingen eerst. Jens verloor zijn evenwicht, waardoor de schoenen die hij in zijn handen had alsnog drijfnat waren, net als zijn broek en trui trouwens. Danny kwam goed over met een tas en jas. Hij is teruggegaan om Kai te halen. De oversteek met Kai op zijn rug was het spannendst natuurlijk. Maar ook die ging goed. Mats ging zelf en kwam ook goed over. Danny moest nog een keer terug voor de tweede tas en de schoenen van Mats. Die laatste keer ging ook Karen mee. Dat ging gelukkig ook allemaal goed. De enige schade waren de natte broek, trui en schoenen van Jens. Daarmee kwamen we er goed van af. Een andere man ging onderuit (en werd heel hard uitgelachen door zijn vrouw). En een backpacker zag zijn slippers door de stroming worden meegevoerd.

De oversteek had weer een heleboel tijd gekost. Volgens de mevrouw was het na de oversteek nog een uur steil bergop. Dat uur hadden we niet meer. Jens moest met doorweekte schoenen lopen, Kai moest weer op de schouders en bij Mats sloeg de paniek een beetje toe. Hij was bang dat we de watertaxi zouden missen en vandaag het park niet meer uit zouden kunnen. Kai lag er niet wakker van. Hij ging geen stap sneller lopen. Het is met goed doorlopen (natuurlijk) goed gekomen. We waren zelfs een half uur voor de vertrektijd van de watertaxi op het strand van Anchorage. Toen de watertaxi er eenmaal was, vertrokken we een tijdlang niet omdat twee anderen niet op het strand waren. Die moesten eerst worden getraceerd en hebben we uiteindelijk een baai verder opgepikt.

Tegen 16:30 uur waren we weer in Kaiteriteri. Op de achterbank is tot nu toe vrijwel niet geslapen, maar deze keer konden Kai en Jens hun ogen niet meer open houden. Het was een bijzondere dag met hindernissen die we niet snel zullen vergeten.

Hier de foto's: