De West Coast: Franz Josef en Greymouth

Tijd voor een update uit Nieuw-Zeeland.

Dinsdag (16 mei) was weer een reisdag. Na de regio's Canterbury (Christchurch, Akaroa en Twizel), Southland (Te Anau) en Otago (Wanaka) gingen we op weg naar de West Coast. De route leidde ons langs Lake Hawea en Lake Wanaka naar de Haast Pass, waar de temperatuur al snel daalde tot een graad of zeven. We hebben een paar korte stops gemaakt, bij de Fantail Falls, de Thunder Creek Falls en de Roaring Billy Falls. Wel grappig is dat de meeste mensen niet langer dan vijf minuten willen lopen. Bij de Fantail Falls en de Thunder Creek Falls was het nog best druk, maar bij de Roaring Billy Falls (10 minuten verder lopen) waren we de enigen. Helaas was het weer niet al te best. Het was niet alleen fris, maar ook heel bewolkt en af en toe viel er wat regen. Weinig mooie uitzichten daardoor. Toen we haast bij Haast waren en de bergpas achter ons lieten, werd het droog en weer wat warmer. Vanaf Haast was het nog een flinke rit naar het noorden. Het was weer een mooie weg, met stukken langs de zee maar vooral door groene bossen. Het landschap is hier weer heel anders: het is regenwoud, dus alles is groen. Herfstkleuren zijn hier nergens te bekennen.

We wilden even een broodje kopen, maar dat is niet gelukt. In Haast zit geen enkele supermarkt of bakker en de volgende plaats van enig formaat was Fox Glacier. Ook daar zat helaas geen bakker of andere winkel die iets fatsoenlijks had. We hebben het dus maar gedaan met wat we hadden. Omdat de weersvooruitzichten voor de komende dagen niet al te denderend waren, zijn we naar Lake Matheson gereden, een gletsjermeer dat beroemd is om de weerspiegeling van onder andere Mount Cook. Dit was een nieuwe kans om Mount Cook te zien, maar ook hier speelde de bewolking ons parten. Het was toch een leuk rondje om het meer. Toen we bijna weer bij de auto waren, verscheen ineens het topje van Mount Cook boven de (laag hangende) wolken. Ach, het is beter dan niets. We hebben even verderop nog even van grote afstand de Fox Glacier bekeken. Ook die trekt zich terug en is daardoor een stuk minder indrukwekkend dan toen we hier een jaar of 15 geleden waren.

Onze volgende Airbnb zat in Franz Josef. Het was er ijskoud binnen en het was nogal spartaans ingericht. Er is afgezien van de vieze keuken verder weinig mis mee, maar het is toch niet helemaal wat we ervan verwacht hadden. Voor twee nachten was het prima. Het duurde even voor we de houtkachel op gang hadden. Buiten stond een hot tub, dat dan weer wel. Die moest natuurlijk even uitgeprobeerd worden, ook al was het al pikdonker.

Onze host had ook een vaag verhaal over het kraanwater. Daar zouden we mee moeten oppassen, want het was misschien niet helemaal veilig. Ze wist niet precies hoe het zat en op internet was er niets over te vinden. Een beetje een raar verhaal, maar we hebben maar het zekere voor het onzekere genomen en het water dat we wilden drinken eerst gekookt.

Woensdag (17 mei) zou het de hele dag regenen. We hebben het rustig aan gedaan. In de loop van de ochtend zijn we even naar de Franz Josef gletsjer gereden. We hebben hem van grote afstand gezien. Tijdens ons vorige bezoek konden we nog tot vlakbij lopen. Sinds die tijd heeft de gletsjer zich terug getrokken en ligt dus veel verder weg. Er is ook een ongeluk geweest met vallend ijs, waardoor ze nu een stuk voorzichtiger zijn.

Met de regen viel het mee gelukkig. Pas rond 14 uur begon het te regenen. Toen zijn we terug gegaan naar ons huisje. We hebben de visa voor Australië aangevraagd. Geen leuk klusje, maar het moest wel gebeuren. Fijn dat dat nu ook geregeld is. Het was een rustig dagje.

Donderdag (18 mei) vertrokken we weer uit Franz Josef. Het was woensdagavond begonnen met regenen. Toen we wakker werden, regende het nog steeds. Onderweg werd het niet veel beter. We waren van plan bij Hokitika Gorge te stoppen, maar het regende zo hard dat we zijn doorgereden. In plaats daarvan zijn we het kustplaatsje Hokitika in gereden. Het zag er best leuk uit, maar in de regen is er weinig aan. Het spannendst van de autorit was dat de benzinemeter sneller in het rood stond dan verwacht en we nog een heel stuk moesten rijden tot de volgende pomp. Het is gelukkig goed gegaan.

We waren al om 14 uur bij ons volgende overnachtingsadres, in Greymouth. We slapen hier weer bij mensen in huis, net als eerder in Rolleston. Een dag eerder kregen we al een berichtje van onze host (Jo) dat zij 's middags werkt en dat er dus mogelijk niemand thuis zou zijn. Maar dat was geen probleem voor ons, want ze zou de voordeur open laten. We moesten als zij niet thuis was vooral zorgen dat we ons thuis voelden. Een sleutel was niet nodig en hebben we ook nooit gekregen. Toen we aankwamen, was Jo nog thuis. Het is een fantastisch huis, tegen een berg aan met uitzicht op zee. Jens en Mats hebben even wat schoolwerk gedaan.

We hebben ook Russell ontmoet, de man van Jo. Daar zit een bijzonder verhaal achter. Op 19 november 2010 vond in een mijn in Greymouth een explosie plaats. Het was het begin van de Pike River Mine ramp, de meest dodelijke mijnramp in Nieuw-Zeeland sinds 1914. Er waren op dat moment 31 mensen in de mijn: 29 mensen kwamen om, twee overleefden het. Russell was één van de twee overlevenden. De mijn is inmiddels gesloten. Hij werkt nu in een abattoir. Niet de meest gezellige en zeker ook niet de makkelijkste baan. Hij staat elke ochtend om 4:30 uur op. Het is een erg aardige man. Hij heeft ons heel trots zijn Ford Mercury uit 1948 laten zien. Een heel mooi ding, in de kleur van de nagellak van de vrouw van de vorige eigenaar.

Toen het droog werd, zijn we het strand op gelopen. Op het strand is greenstone te vinden, een mooie groene steensoort die heilig is voor de Maori. Jens wilde controleren of de steen die hij gevonden had greenstone was, door de steen nat te maken. Hij werd verrast door een golf, met doorweekte voeten, schoenen en broek als resultaat. Zucht. Terug naar het huis om om te kleden en daarna zijn we weer naar het stadje gereden, waar we in de pub (Speight's Ale House) iets hebben gegeten.

Vrijdag (19 mei) begon nog grijs. We kregen een lekker ontbijt van Jo, met gepocheerd ei en erg goede koffie. Het beviel goed om een keer gewoon aan te kunnen schuiven. Vandaag stond Punakaiki op het programma, met de beroemde 'pancake rocks' aan de kust. Het zijn rotsen die uit allemaal laagjes bestaan, en daardoor lijken op een stapel pannenkoeken. Het is er het mooist bij hoog water. Het was 's ochtends hoog water, dus we zijn er meteen na het ontbijt naartoe gereden. We twijfelden vooraf of Punakaiki wel de moeite waard was, maar we hebben er geen spijt van gehad. Het is spectaculair hoe de golven op de rotsen beuken. Hier een filmpje. Het weer viel ook mee. Het was bewolkt, maar wel droog. Na de pancake rocks zijn we naar een grot in de buurt gelopen, waar je een heel eind in kan. Dat was spannend natuurlijk voor Jens, Mats en Kai. We hebben voor de reis allerlei zaklampen en hoofdlampen gekocht, maar die waren we uiteraard vergeten. Handig. We hebben onze weg gezocht met de lampjes van onze telefoons.

Daarna zijn we naar de Pororari River Track gereden, waar we een stuk langs de rivier hebben gelopen, tot aan de swing bridge. De wandeling is onderdeel van de Paparoa Great Walk en was een tip van Jo. We waren niet direct overtuigd, maar het was ontzettend mooi. Het is heel raar, maar het regenwoud hier is subtropisch. We liepen ineens tussen de palmen. De zon was inmiddels doorgebroken, dus we hebben zonder jas gelopen. Het was toen we terug bij de auto waren opgewarmd tot 19 graden. Dat is het betere werk na alle regen. We hebben er 2,5 uur over gedaan. Heen was Kai nog nukkig en niet vooruit te branden, maar op de terugweg vlogen de vuurballen ons weer om de oren.

Aan de West Coast was het nat. Hierdoor waren de dagen wat minder vol dan we gewend zijn. En dat was best even lekker.

Natuurlijk ook weer foto's: