Atherton Tablelands en Mission Beach

Op maandag waren we om 17 uur we op onze bestemming in de Atherton Tablelands: het Rose Gums Wilderness Retreat. We zaten in een boomvilla, midden in het bos. Doordat we in de bergen zaten, was het hier wat koeler (overdag rond de 22 graden) en weer heel vochtig en groen. Jens en Mats waren een beetje teleurgesteld. We hebben dit tot nu toe de ‘boomhut’ genoemd. Jens en Mats stelden zich voor dat we met een ladder hoog de boom in zouden klimmen naar een hutje. Zo was het niet. Het was een ruim huis met drie slaapkamers, zonder ladder. En zonder internet.

In het huis lag een hoes die we om de auto moesten doen. Ook hier bleken cassowary's (in het Nederlands blijkbaar kasuarissen) rond te lopen. Zonder hoes kan het gebeuren dat een cassowary zijn spiegelbeeld in de auto ziet. In dat geval wil hij zijn spiegelbeeld geheid een trap verkopen, waarbij je auto het moet ontgelden. Het zijn heetgebakerde vogels, waarvoor je op moet passen. Er liggen hier ook loopstokken, die je eigenlijk altijd bij je moet hebben als je op pad gaat om een agressieve cassowary mee op afstand te houden.

We hebben maar weer een keer gebarbecued. Het begon te regenen, maar wij zaten droog op ons balkon.

Dinsdag (13 juni) zijn we de dag begonnen bij de receptie, waar om 8:30 uur de papegaaien en de musky-rat kangaroos gevoerd werden. De papegaaien lieten zich niet zien, de kangoeroes wel. Het zijn de kleinste kangoeroes, waarvan je als je ze tegenkomt niet zou denken dat het kangoeroes zijn. Ze heten niet voor niets musky-rat kangaroos.

We hebben rustig buiten ontbeten, van de ontbijtmand die bij aankomst op ons wachtte, en er vervolgens een dag vol watervallen van gemaakt. We zijn begonnen bij de Malanda Falls in Malanda. Die stelden weinig voor. In Malanda hadden we even goed internet, waar we meteen gebruik van hebben gemaakt. Waar de dag nog zonnig begon, werd het steeds bewolkter en viel er steeds meer regen, terwijl het volgens de weersvoorspelling een droge dag zou worden. We lieten ons niet ontmoedigen en zijn vanaf Millaa Millaa het Waterfall Circuit gaan rijden. Eerste stop was bij de Millaa Millaa Falls. Dat was nog eens een echte waterval. Erg mooi. Er waren best veel mensen aan het zwemmen, maar dat was ons te koud. Tweede stop waren de Zillie Falls, die we alleen van boven hebben bekeken. De derde waterval van het rondje (de Ellinjaa Falls) was weer erg mooi.

Onze laatste stop van de dag was bij het Mungalli Farmhouse Café, waar ze cheesecake en ijs maken. Kai ging natuurlijk voor het chocolade-ijs, net als Mats. We hebben ook een stuk cheesecake geprobeerd. We konden nog naar een laatste waterval toe rijden, maar het regende zo hard dat we dat maar niet hebben gedaan.

Op woensdag (14 juni) leek het ons leuk een stuk te lopen in het (enorme) bos dat bij Rose Gums hoort. We besloten de Creek Walk te doen, waar je als het goed is platypus (vogelbekdieren) kon zien. Dat leek ons wel leuk natuurlijk.

Bij aankomst had de manager ons gewaarschuwd voor bloedzuigers. Het heeft de afgelopen tijd veel geregend, voor bloedzuigers ideaal. Zijn tip was een lange broek aan te trekken en je broek in je sokken te stoppen.

We gingen dus op pad met onze broeken in onze sokken, en gewapend met stokken voor het geval we een al te nieuwsgierige cassowary zouden tegenkomen. Het begon goed. Het was wat modderig, maar het was een mooi pad door het bos. Na een tijdje vond Mats een kronkelend wormpje op zijn vest: een bloedzuiger. De bloedzuiger was snel weggehaald. Ondertussen deden we ook een soort speurtocht: onderweg waren een aantal met getallen aangeduide plekken. We hadden een kaart bij ons met voor elk getal een toelichting. Heel leuk.

Naarmate we dichter bij het water kwamen, verschenen er wat meer bloedzuigers. Onze eigen Piet Paniek (Jens) schreeuwde inmiddels moord en brand en wilde terug, maar door een paar van die zuigertjes lieten we ons natuurlijk niet afschrikken.

Toen we bij de creek waren, zijn we natuurlijk op de uitkijk gaan staan voor vogelbekdieren. We hebben ze helaas niet gezien. Maar dat was niet het ergste, want daar begon de ellende. Ineens zaten de bloedzuigers overal: vooral op onze schoenen en sokken, maar ook op onze broeken en vesten. Het ging vanaf dat moment van kwaad tot erger. Steeds kwamen er nieuwe bloedzuigers bij. Jens was er helemaal klaar mee, de rest even later ook. Kai was ondertussen met heel andere dingen bezig: in alle bloedzuigerhectiek hadden we twee getallen van de kaart gemist. Dat was niet naar zijn zin. Hij huilde heel hard. Als er al een cassowary in de buurt was, is die ongetwijfeld op de vlucht geslagen. Daar hadden we in elk geval geen last van.

We waren heel blij toen we het bos achter ons lieten en op wat meer open terrein kwamen. Mats, Kai, Karen en Danny hebben elkaar geïnspecteerd op bloedzuigers. Vooral Karen was de klos. De meeste hebben we er op tijd afgekregen, maar ze was toch drie keer gebeten, door haar sokken heen. Eén ervan had zich al flink volgezogen. Kai is ook een keer gebeten, maar daar waren we gelukkig snel bij. Jens was op dat moment al in geen velden of wegen meer te bekennen. Hij was vooruit gerend, naar de receptie, waar de manager hem heeft nagekeken op bloedzuigers. Bij het huis hebben we ons buiten uitgekleed en alle kleren en schoenen nog een keer nagekeken. Ook toen vonden we er nog een paar.

Al met al hebben we er minstens 100 verwijderd. En dat is nog een conservatieve schatting. Volgens de manager heel ongebruikelijk; normaal kom je er op dagen als deze hooguit drie of vier tegen. Het was weer een avontuur dat we nooit zullen vergeten, helaas wel van het minder leuke soort.

Toen we allemaal gedoucht hadden en een broodje hadden gegeten, waren we een hele tijd verder. We zijn ‘s middags nog even naar Lake Eacham gereden, een kratermeer hier vlakbij. Dat was wel even leuk nog. De zon scheen. We waren van plan rond het meer te lopen, maar een deel van het pad was gesloten. We hebben een tijdje aan de kant naar de schildpadden en vissen gekeken, en zijn daarna weer terug gereden.

Donderdag (15 juni) was het alweer tijd om uit te checken. Rose Gums was leuk, maar we misten hier een beetje de 'wow-factor'. We keken hier allemaal naar uit; de verwachtingen waren hooggespannen. Het was ook allesbehalve goedkoop. We misten vooral een mooi uitzicht, een vaatwasser en wifi. Er was wel wifi bij de receptie, maar die was - als hij al iets deed - tergend langzaam. Niet echt handig, met Noah Creek erbij zes dagen achter elkaar geen goed internet, helemaal niet met allerlei dingen die uitgerekend nu geregeld moesten worden.

Maar goed, rond 10:30 uur reden we weg. We zijn eerst naar Lake Barrine gegaan, een kratermeer vergelijkbaar met Lake Eacham waar we een dag eerder waren. We zijn hier wel rond het meer gelopen, een wandeling van vijf kilometer. Het was mooi, maar niet heel spectaculair. We hadden door de dichte begroeiing weinig uitzicht op het meer.

Kai had er weinig zin in. In het begin hadden we hem de kaart gegeven en moest hij ons de weg wijzen. Dat ging even goed, maar het was al snel klaar. Kai verviel in het patroon dat we de afgelopen weken vaker hebben gezien: hij draaide zich om en ging vervolgens op zijn hurken zitten nukken. De kunst is hem dan weer in beweging krijgen. Dat lukt soms als Jens en Mats een spelletje met hem willen spelen, tot hij daar ook weer genoeg van heeft. Vandaag gingen ze eerst in Mega Mansion Tycoon een huis bouwen. Daarna speelden ze Rainbow Friends, Rocket Royale en op het laatst vluchtten ze voor de politie. Allemaal goed, zolang hij maar loopt.

We eindigden waar we ook begonnen waren: bij het Tea House at Lake Barrine. Daar hebben we de thee en scones geproefd.

Na deze break was het tijd voor de autorit van zo’n twee uur naar Wongaling Beach, vlak bij Mission Beach. Toen we de Atherton Tablelands achter ons lieten, steeg de temperatuur naar een graad of 26. Onderweg zagen we al wat wallaby’s (wat kleinere kangoeroes) rond hoppen.

We waren om 16 uur bij ons huis, vlakbij het strand. We hebben boodschappen gedaan en zijn daarna naar de splash pad bij het strand gelopen, een soort waterspeeltuin. Jens, Mats en Kai hebben zich in hun zwembroek uitgeleefd. Bij het huis zijn ze ook het zwembad achter het huis nog in gesprongen. Het huis was erg leuk en had alles wat we nodig hadden. Er was zelfs speelgoed voor Kai, daar hadden we geen kind aan.

Vrijdag (16 juni) was een relaxed dagje. We hadden na zes dagen eindelijk weer internet, wat betekende dat Jens en Mats wat schoolwerk in te halen hadden. Daar is (na een ontbijt in de tuin) onze ochtend aan opgegaan. In de middag zijn we even het strand opgelopen. Mission Beach is een oase van rust aan de zo drukke oostkust hier. Het strand van 14 kilometer lang was bijna leeg. Geef Kai zand en water en hij heeft het naar zijn zin, dus hij was hier helemaal in zijn element (en zag er niet uit). We krijgen overal opmerkingen van mensen als ze Jens, Mats en Kai zien. Andy noemde drie jongens eerder 'triple trouble'; hier werden we gewezen op de 'big food bill'. Jens, Mats en Kai hebben ook nog even bij de splash pad gespeeld, gevolgd door een duik in ons eigen zwembad.

Die avond zijn we gaan eten bij de Spicy Thai Hut, waar we een dag eerder gereserveerd hadden. Het was eigenlijk voor de rest van de week al volgeboekt, maar als we rond 19:30 uur zouden komen, kwam er vast wel een tafel voor ons vrij. We hebben even moeten wachten, maar het was de moeite waard. Kai zei bij elke hap 'in de fik' te staan, maar ze hebben alle drie goed gegeten.

Dit was de enige volle dag die we hier hadden. We hadden hier best nog een nacht langer willen blijven. Het was een prima huis en het zwembad was top. En we zagen hier veel wallaby's, wat natuurlijk ook leuk is. Helaas pindakaas.

Natuurlijk wel weer wat foto's: