Daintree National Park

Hier een update vanuit Queensland.

Vrijdag (9 juni) zijn Jens en Danny de auto op gaan halen. We hadden een ‘compact SUV’ geboekt. We kregen een bijna nieuwe Toyota C-HR, een hybride met nog geen 1000 kilometer op de teller. Een prima auto, maar niet wat we ons erbij hadden voorgesteld. Vooral de kofferbak was erg klein. We hebben geprobeerd of we de spullen erin kregen. Dat lukte uiteindelijk, maar alleen als Jens, Mats en Kai de hoedenplank op schoot namen. Dat ging hem niet worden. We zijn teruggegaan en kregen een SUV van MG mee, een klasse groter. Dat was veel beter.

We hebben in Cairns boodschappen gedaan en zijn daarna naar het noorden gaan rijden, richting Port Douglas. Zoals altijd lagen we achter op schema. Het was ook nog eens erg bewolkt (wel 26 graden overigens), dus we hebben de uitkijkpunten voor de terugweg bewaard en zijn in één ruk naar Daintree National Park gereden. We zijn met de pont de Daintree River overgestoken en waren even voor 16 uur bij de Noah Creek Eco Huts. De Ridge Hut die wij geboekt hadden, had geen muren en lag midden in het regenwoud. We hadden een fantastisch uitzicht op het bos en daarachter de zee. We zaten 1,5 kilometer van de receptie en helemaal op ons zelf. De weg naar ons huis was onverhard en alleen met een SUV te berijden. De enige elektriciteit kwam van een accu, die werd opgeladen door zonnepanelen (en als de zon lange tijd niet scheen een generator). Met die accu werden de koelkast en verlichting draaiend gehouden, maar dat was het dan ook wel. We hadden geen bereik met onze telefoons en geen wifi. Maar wel warm water, een gewone wc, een buitendouche en een bad in de tuin.

Onze host (weer een Andy) was ontzettend aardig en relaxed. Karen maakte zich wat zorgen over de slangen en krokodillen hier. Toen we daarnaar vroegen, liet hij ons meteen kennismaken met zijn drie huispythons. Jens heeft er twee vastgehouden; Karen kreeg er een om haar nek. Mats en Kai vonden het wat spannend. Jens, Mats en Kai werden wel meteen vrienden met Rufus, de hond.

We hebben ‘s avonds hamburgers gebakken op de barbecue. Andy had ons op het hart gedrukt dat we eten goed moesten opbergen en goed moesten schoonmaken. Anders zouden we bezoek krijgen van muizen (‘bush burglars’). Dat bleek al meteen geen loze opmerking. We zaten buiten te eten. Toen we weer binnen kwamen, lagen er al hoopjes muizenpoep in de keuken.

Muizen zijn niet het enige ‘wildlife’ dat we gezien hebben. Vanuit het huis zagen we wilde varkens. En toen Kai ging plassen voor het slapen gaan, kwam hij heel rustig vertellen dat hij ‘iets’ had gevonden. We moesten maar even komen kijken. Het bleek de grootste spin te zijn die we ooit buiten de dierentuin hebben gezien. Het was niet de laatste, al was de rest niet zo groot als die eerste. Andy vertelde later dat je ze zelfs kan voeren. Boven het bed van Karen en Danny zat een flinke hagedis op de muur. Ook dat was niet de laatste die we in huis hebben gezien. Al snel herkenden we de geluiden die ze maken. En laten we Japie niet vergeten, een krekel van een centimeter of 10 die rond het bed van Karen en Danny huisde.

Zodra het donker werd, werden de geluiden uit het regenwoud luider. Je hoorde overal insecten en vogels. Natuurlijk waren er de al genoemde muizen en - last but not least - de muggen, die volop aanwezig zijn. We zijn gelukkig nauwelijks gestoken. De insectenspray deed zijn werk goed. De geluiden waren best even wennen, maar dat ging gelukkig snel genoeg. Doordat we geen muren hadden, zaten we er midden in. En het was pikdonker, waardoor je niet kon zien waar de geluiden vandaan kwamen. 's Avonds was het opgeklaard; de sterrenhemel was fantastisch.

Jens, Mats en Kai hebben ondanks de geluiden (en het enorme kabaal van de regen die ‘s nachts viel) heel goed geslapen onder hun klamboes.

Zaterdag (10 juni) hebben we ontbeten en er een rustige ochtend van gemaakt. We zouden Andy met de radio moeten kunnen bereiken, maar dat lukte niet. Dat was niet zo gek, want Andy had zijn radio niet aan staan. Later bleek dat de onze ook niet meer werkte. We zijn dus maar even naar de receptie gereden met wat vragen. 

Voor die middag hadden we een krokodillentour geboekt. Vlak voor vertrek ging Karen het tafelkleed uitslaan. Direct naast ons terras lag een python (een 'amethystine python', om precies te zijn) te chillen in de zon. Onze eigen huispython, dat zijn wij toch niet gewend.

De tour was hier vlakbij. We gingen met een kleine boot een riviertje (Cooper Creek) op. Het water dicht bij de zee is vrij zout. Daar houden krokodillen van. We zijn ongeveer drie kwartier op het water geweest en gingen tussen de mangrovebossen door. We hebben twee krokodillen gezien. De grootste was een vrouwtje van 3,5 tot 4 meter lang. Het was niet heel spectaculair. Het positieve aan het verhaal is dat de krokodillen hier niet gevoerd worden. Op veel plaatsen waar je meer krokodillen ziet, is dat wel het geval. Na de krokodillen zijn we nog even naar Noah Beach gereden. Ook op de stranden hier is het oppassen voor krokodillen. Zwemmen kan en mag niet, tenzij er netten zijn die de krokodillen tegenhouden. We hadden het vrij snel gezien.

‘s Avonds hebben we pasta gegeten in het huis. Het leek ons leuk om voor het huis een vuur te maken, zodat we na het eten marshmallows konden roosteren. Het was een ramp om het vuur aan te krijgen. Alles was vochtig. We zitten hier toch in het regenwoud. Na heel lang wapperen hadden we een paar smeulende blokken hout. Het lukte zo af en toe een paar vlammen tevoorschijn te toveren, die vervolgens heel snel weer verdwenen. Maar met de marshmellows is het gelukt.

Voor zondag (11 juni) hadden we een snorkeltour naar het Great Barrier Reef geboekt. Hierover hebben we lang getwijfeld. Het kostte weer een klein vermogen, Kai kan nog niet zwemmen en Mats vindt dit soort dingen soms wat (te) spannend. Er gaan ook nog best wat snorkelgelegenheden komen: in elk geval op Magnetic Island, Hamilton Island en Bali. Maar als we ook bij het Great Barrier Reef wilden snorkelen, was dit de beste plek. Cape Tribulation, hier vlakbij, is de enige plek waar het Great Barrier Reef en het regenwoud elkaar ontmoeten. Waar je vanaf veel andere plekken 2-3 uur moet varen voor je bij het rif bent (en de helft van de mensen op de boot zeeziek wordt), is dat hier maar een half uur. Je bent daardoor ook maar een halve dag kwijt.

Omdat de zee in de ochtend meestal kalmer is dan in de middag, hebben we ervoor gekozen om in de ochtend te gaan. We moesten om 7:45 uur verzamelen in een café hier vlakbij. Dat vroege opstaan voor tours doet elke keer wel pijn. Na een wetsuit te hebben aangetrokken, gingen we de boot op. Er waren nog best wat golven, waardoor de boot flink op en neer stuiterde. We zaten achterin, waar je minder last hebt van de golven, maar wel heel nat wordt.

Na een half uur waren we bij Mackay Reef. Natuurlijk duurde het een tijdje voor we er klaar voor waren, en waren wij de laatsten die het water in gingen (hierdoor hebben we de schildpadden helaas gemist). Kai kreeg een zwemvest aan en kon ook mee. Hij had er helemaal zin in, totdat hij het water in sprong. Door de golven kreeg hij veel water in zijn gezicht. Hij had ook een duikbril, maar wilde niet onder water kijken. Het werd geen succes. We hebben hem terug naar de boot gebracht, waar de kapitein op hem paste. Hij kreeg een Kitkat en een kaart met alle vissen die er te zien zijn, en had het prima naar zijn zin. Mats deed het boven verwachting. Mats zei vooraf dat hij zou gaan snorkelen, maar we zagen alweer helemaal voor ons dat hij op het laatste moment terug zou krabbelen. Hij vond het (gelukkig) heel leuk. En met Jens ging het ook goed, maar we hadden eigenlijk ook niet anders verwacht.

Onder water was het prachtig. Het is alsof je in een enorm aquarium zwemt, met heel veel koraal en vissen. Mensen aan boord zeiden dat ze vaak vanuit Cairns naar het ‘outer reef’ gaan (dat is dus een paar uur varen), maar dat het onderwaterleven hier een stuk mooier is. We hebben de meest kleurrijke vissen gezien, en daarnaast een paar roggen. Karen heeft een heel grote vis gezien, maar we zijn er nog steeds niet achter wat het is geweest.

Na een uur zijn we weer aan boord gegaan en werden we afgezet op een strandje midden op zee. Daar konden we nog een uur snorkelen. Dat uur hebben we niet volgemaakt. Ondanks de watertemperatuur (25 graden) en de wetsuit krijg je het na een tijdje toch koud.

Het weer was nogal wisselend. Er was veel bewolking en het heeft even gestortregend, maar daar merk je gelukkig weinig van met je hoofd onder water. De zon heeft ook geschenen.

Terug aan land vloog er een zwerm enorme vleermuizen rond. Heel bijzonder, zo op klaarlichte dag. En toen we bij het huis aankwamen, bleek ‘onze’ python zijn plek in de zon weer te hebben ingenomen. Jens, Mats en Kai vonden het prachtig. Ze gingen regelmatig, met Kai voorop, even kijken of de slang er nog was. Even later begon het te stortregenen en hield hij het voor gezien. Die regen heeft wel even aangehouden, maar dat was niet zo erg. Iedereen was moe en toe aan een warme douche of een warm bad in de tuin. We wilden ‘s middags nog even naar de waterval vlak bij ons huis lopen, maar dat hebben we met die regen maar laten zitten. In plaats daarvan hebben we in de hangmat dit verhaal getypt. Ook geen straf.

Bij het slapen gaan bleek de hoeveelheid regen toch wat te veel van het goede: boven het bed van Kai lekte het dak. Het viel allemaal wel mee gelukkig. Het kon worden opgelost door een schoon kussen aan de andere kant van het bed te leggen.

Op maandag (12 juni) hebben we uitgecheckt. We vonden het best spannend om hier naartoe te gaan. We zouden hier niet twee weken willen zitten, maar deze drie nachten waren ontzettend leuk en avontuurlijk. Het is ons erg meegevallen. Een paar nachten extra hadden we zelfs niet erg gevonden, want ook hier kwamen we weer tijd te kort. We hebben het regenwoud hier nauwelijks verkend en niet gezwommen. Maar een unieke ervaring was het zeker.

Voor vertrek hebben we toch nog een poging gedaan de waterval te bereiken. Het is niet gelukt. Het pad stond niet al te best aangegeven. We moesten de creek stroomopwaarts volgen, maar de rotsen waren door de regen van gisteren spekglad. Na een tijdje zoeken zijn we teruggegaan.

Toen we weer bij het huis kwamen, was onze python net zijn plekje in de zon weer aan het innemen. We konden dus mooi afscheid nemen. Hij lag nog niet opgerold, dus we konden nu pas zien hoe groot hij eigenlijk was. Hij was minstens twee meter lang.

Het enige smetje op ons verblijf hier was dat we geen cassowary hadden gezien. Cassowary's zijn loopvogels die wel iets weg hebben van een levende dinosaurus, met een blauwe kop. Ze kunnen tot 80 kilogram wegen. Heel bijzondere beesten, waar er niet zo heel veel meer van zijn. In Daintree leven ze nog in het wild. Hoewel ze regelmatig rond Noah Creek te vinden zijn, hadden wij ze gemist. Maar toen we net de hoofdweg op waren gedraaid, stak er een mannetje met jong de weg over. Toch nog gezien dus.

We hebben voordat we Daintree verlieten nog een ijsje gegeten bij de Daintree Ice Cream Company. Ze hebben daar een boomgaard met allerlei tropisch fruit, ook fruit waarvan wij nog nooit gehoord hadden, waarvan ze ijs maken. Het was een leuke tussenstop.

Daarna hebben we de enige weg die hier loopt weer naar het zuiden gevolgd, waar we ook vandaan kwamen. Het was vandaag een stuk zonniger dan toen we aankwamen, dus goed dat we de uitkijkpunten nog even hadden uitgesteld. In Mossman hebben we weer ‘even’ boodschappen gedaan. Daar hebben we vervolgens de kustweg verlaten en zijn we richting het binnenland gaan rijden. Het was gek hoe anders het landschap hier was dan het tropisch regenwoud van Daintree, dat op nog geen twee uur rijden afstand lag. Het was hier veel droger. We kregen hier voor het eerst een beetje het wijdse Australië-gevoel: lange wegen met weinig verkeer en een droog landschap.

Natuurlijk zijn er ook weer foto's: