Bay of Islands

Donderdag (1 juni) hebben we er een rustige dag van gemaakt. Dat was sowieso al de bedoeling in Russell, maar nu extra nodig door de vermoeiende dag van gisteren.

We hebben al heel veel leuke accommodaties gehad in Nieuw-Zeeland, maar dit is misschien wel de allerleukste. Toen we gisteren aankwamen, stond er een enorme plank met lekkere dingen voor ons klaar: zoete broodjes, lokale honing, wafelmix (met wafelijzer), maple syrup en peren. Er waren ook eieren, citroenen en limoenen van de boerderij van de hosts. En in de koelkast stonden nog druiven en kaasjes. We zitten op een soort minipark, met nog een paar andere huizen. Voor de deur hebben we een (verwarmd) zwembad en een hot tub, die we met de andere huizen delen. Er was dus genoeg te doen (en te eten). En we zitten op loopafstand van het centrum van Russell.

We hebben rustig ontbeten en zijn daarna even het centrum in gelopen. Het is klein en rustig. Aan de overkant van het water zit het grotere en veel toeristischere Pahia. Hier hebben we beter opgelet waar we precies zitten dan in Coromandel.

In de middag hebben we gezwommen en buiten geborreld. Voor het avondeten hebben we fish and chips gehaald. Altijd lekker, met heel verse vis. De zee is in Nieuw-Zeeland nooit ver weg.

Vrijdag (2 juni) hebben we ons ook niet al te druk gemaakt. We hebben overwogen een boottocht te maken of op zee te gaan vissen, maar eigenlijk hadden we daar niet zo veel zin in. We hebben weer rustig ontbeten. 's Ochtends scheen de zon nog. Die zou in de loop van de dag plaats maken voor wolken. In de namiddag werd regen voorspeld. We zijn daarom 's ochtends nog een keer het zwembad in geplonsd.

Aan het begin van de middag zijn we naar Omata Estate gereden, een wijngaard hier vlakbij. Een bezoek aan een wijngaard stond al op de planning in Marlborough (op het Zuidereiland), maar toen zijn we er niet aan toegekomen. Het was heel leuk en relaxed. We hadden uitzicht op zee en hebben geluncht, met een proeverij van vier wijnen. Ze hadden erg lekkere pizza's, uit de houtoven. Jens, Mats en Kai kwamen dus ook aan hun trekken. Zij hebben ook gespeeld met de hond die er was (Oscar). De mensen van het tafeltje naast ons begonnen zoals zo vaak hier tegen ons aan te praten. De mensen zijn ontzettend vriendelijk. De ober was een Nederlander. Hij is hier zes jaar geleden aangekomen en nooit meer weggegaan. We kunnen ons er inmiddels wel iets bij voorstellen. Op de terugweg zijn we nog even naar Long Beach gereden, een mooi strand vlakbij ons huis.

Toen we terug kwamen, scheen de zon nog. Jens, Mats en Kai hebben nog een keer gezwommen. Karen en Danny zijn begonnen met de voorbereidingen voor de vlucht een dag later. De auto moest worden ingeleverd en daarom weer een beetje toonbaar worden gemaakt. En alle spullen moesten natuurlijk weer goed worden ingepakt voor de vlucht. Onze host had speciaal voor ons een weegschaal in het huis gezet, zodat we de koffers konden wegen. Dat was ideaal.

Zaterdag (3 juni) was weer een volle reisdag. We zijn om 10:20 uur vertrokken uit Russell. Waar we op de heenweg de pont hadden genomen, was er volgens Google maps ook een alternatieve route. Die duurde vier minuten langer, maar daarmee zouden we wel de kosten van de pont ($16) uitsparen. Op de heenweg moesten we in het donker rijden en durfden we het niet aan, maar bij daglicht zou het geen probleem moeten zijn. Toch?

Vol goede moed begonnen we aan de alternatieve route. Het pakte natuurlijk niet goed uit. Toen we een eindje op weg waren, moesten we rechtsaf slaan op wat een onverharde weg bleek te zijn. Dat had Google maps er niet bij gezegd. We stopten even omdat we niet wisten of we nu verder moesten gaan of niet. We waren al een tijdje geen enkele auto tegen gekomen, maar juist toen we daar stil stonden, kwam er één langs. Hij stopte meteen toen hij ons zag staan. Het onverharde deel bleek 30 kilometer lang. Dat ging hem niet worden. Er was wel een verharde weg, die de kust volgde en ons uiteindelijk ook weer op Highway 1 zou brengen. Omdat we te ver waren om weer terug naar Russell te rijden en alsnog de pont te pakken, hebben we die maar genomen. Het was een prachtige slingerende weg met mooie uitzichten over zee, maar hier zit je niet op te wachten als je een vliegtuig moet halen. En zo ruim in de tijd zaten we niet. Het schoot voor geen meter op. Tot overmaat van ramp werden Mats en Kai misselijk van alle bochten.

Uiteindelijk kwamen we op de weg naar Auckland terecht en konden we wat meters maken. Het was zaterdag, dus we hoopten dat het minder druk zou zijn dan doordeweeks. We kregen de zenuwen toen we vlak voor Auckland toch weer de file in reden, maar gelukkig was die maar kort. Vlakbij het vliegveld hebben we nog even getankt en vervolgens de auto ingeleverd. We waren voorbereid op discussies over putten en krassen die er al lang zaten, maar het ging heel soepel en snel gelukkig.

Ook op het vliegveld viel het niet tegen. We vlogen met AirAsia, een low cost airline. Die zijn streng als het om het gewicht van (hand)bagage gaat. Zelfs de handbagage werd gewogen. Over hier en daar een kilo te veel werd gelukkig niet moeilijk gedaan. Meer dan dat was het niet, want we hadden goed gebruik gemaakt van de weegschaal in Russell.

En dan zit onze tijd in Nieuw-Zeeland er alweer op. Met het vertrek uit Amerika hadden we niet zo veel moeite. Amerika was 'maar' een voorproefje op alles wat daarna nog zou komen. Maar Nieuw-Zeeland, een veel groter onderdeel van de reis, is een ander verhaal. De weken hier zijn voorbij gevlogen.

We hebben in Nieuw-Zeeland eigenlijk alles gekregen wat we ervan verwachtten. De natuur was adembenemend mooi, vooral op het Zuidereiland. Het landschap is ontzettend divers: bos, regenwoud, besneeuwde bergen, fjorden en vulkanen. We hebben hier dingen gedaan die we de rest van ons leven niet meer zullen vergeten: Key Summit beklommen, een cruise door Milford Sound, gemountainbiked, onze eigen zalm gevangen, langs de stranden van Abel Tasman National Park gelopen, gezwommen met dolfijnen, een deel van de Tongariro Alpine Crossing gelopen, in natuurlijke warmwaterbaden gezeten en met kajaks de zee op geweest. We hadden op veel regen gerekend. Dat moet je incalculeren als je in mei naar Nieuw-Zeeland gaat. Regen hebben we ook gekregen (net als sneeuw trouwens), maar we hebben bij verschillende topattracties ook heel mooi weer gehad: op Key Summit, in Milford Sound, bij het mountainbiken, in Abel Tasman en Tongariro en natuurlijk bij de dolfijnen. Als we vooraf hadden kunnen tekenen voor het weer dat we gekregen hebben, hadden we dat zeker gedaan. En we hebben gereden, heel veel gereden. In totaal meer dan 5000 kilometer, voor het overgrote deel op tweebaanswegen die dwars door elk dorp op de weg lopen (en dus niet opschieten).

We kwamen tijd te kort. Het zwaartepunt lag voor ons op het Zuidereiland. Daar hebben we de meeste tijd doorgebracht. Daar hebben we zeker geen spijt van. Maar dan nog hebben we delen van het Zuidereiland overgeslagen en kwamen we op plekken waar we wel waren tijd te kort. Dat laatste was vooral het geval bij Nelson en Blenheim, in het noorden van het Zuidereiland. Daar hadden we ons best nog wat meer dagen kunnen vermaken. Op het Noordereiland hebben we nog veel meer overgeslagen. En vooral op het Coromandel Peninsula en in de Bay of Islands hadden we graag wat extra nachten gehad.

We hebben ook heel leuke accommodaties gehad. De beide keren dat we bij mensen in huis sliepen (in Rolleston en Greymouth) waren heel leuk. Maar we hebben ook in heel leuke typisch Nieuw-Zeelandse vakantiehuizen gezeten, met als toppers die in Akaroa, Te Anau, National Park, Rotorua, Tapu en Russell. We zouden bijna zelf een reisbureau beginnen.

Maar aan alles komt een eind. Gelukkig ligt er nog heel veel moois in het verschiet. Op naar Australië!

Hier de laatste foto's uit Nieuw-Zeeland: