Coromandel

Op maandag (29 mei) was het weer tijd om uit te checken. Heel fijn was dat we er pas om 11 uur uit moesten. Meestal is het 10 uur. Zo'n extra uur is veel waard. Vandaag kwam het helemaal goed uit. We konden zo mooi de grand prix terug kijken. En het weerbericht was dramatisch, met heel veel regen, dus er was weinig reden om vroeg op pad te gaan.

Onderweg was het vooral heel nat. De ruitenwissers draaiden overuren. Het land kon de hoeveelheid regen niet aan. Op één plek stonden weginspecteurs al te gebaren dat we rustig moesten rijden. Waar de weg in een soort 'kom' liep, had zich een grote hoeveelheid water verzameld. We konden er nog net doorheen. Een stukje verder was het mis: daar stond tientallen centimeters aan water. We zagen er nog auto's doorheen rijden, maar wij hebben ons er niet aan gewaagd en zijn omgekeerd. Gelukkig waren er meerdere wegen die richting het Coromandel Peninsula, een schiereiland aan de noordkant van het Noordereiland, leidden.

De regen van zondagavond en maandagochtend was ook voor de begrippen hier weer heftig; onze host mailde ons dat ze er niet zeker van waren of we Coromandel met al die regen wel zouden kunnen bereiken. Maar we hebben het gered. Na een pitstop voor boodschappen in Thames waren we om 15 uur bij ons huisje in Tapu. Aan de wegen op het schiereiland werd volop gewerkt. Er zijn ook nog steeds (grote) wegen afgesloten door schade die eerder dit jaar is aangericht door cycloon Gabrielle.

We sliepen hier (niet voor het eerst) in een bach, een typisch Nieuw-Zeelands vakantiehuis. Het was een heel leuk en mooi huis, met een groot grasveld en een balkon. Weer heel anders dan het vorige. Dit was heel mooi ingericht en over alle details was nagedacht, terwijl het vorige juist een bij elkaar geraapt - maar niet minder gezellig - zooitje was.

Het was inmiddels droog geworden en 20 graden. Veel beter dan verwacht. We hebben even lekker op het balkon gezeten. En we zaten weer vlakbij het strand, dus tijd voor een nieuwe poging om de zonsondergang te zien. Dit keer waren we op tijd. Het was erg mooi.

Dinsdag (30 mei) hadden we een rustig dagje. We zaten aan de westkant van het schiereiland, terwijl de bekendste attracties (Cathedral Cove en Hot Water Beach) aan de oostkant zitten. Niet iets waar we vooraf over hadden nagedacht. Daar kwam nog eens bij dat de voor ons dichtst bij zijnde weg die de westkust met de oostkust verbindt is gesloten in verband met de schade die de cycloon heeft aangericht. Door dit alles wisten we eigenlijk niet zo goed wat we zouden gaan doen. We hadden weinig zin om alleen voor Hot Water Beach twee uur heen en twee uur terug te rijden (Cathedral Cove is sinds de orkaan niet veilig en daarom gesloten). Een rustig dagje was ook wel eens lekker, en een mooie gelegenheid voor Jens en Mats om wat schoolwerk in te halen, al dachten ze daar zelf natuurlijk anders over.

In de middag zijn we even naar Coromandel Town gereden, drie kwartier verderop. Onderweg hadden we weer mooie uitzichten over zee. Dit was een van de eerste keren dat we op het Noordereiland erg onder de indruk waren van het landschap. In Coromandel Town hebben Jens, Mats en Kai de plaatselijke speeltuin verkend.

Woensdag (31 mei) was een heel volle dag. We naderden het einde van ons verblijf in Nieuw-Zeeland en hadden daarom op een rij gezet wat we hadden gedaan van de dingen die we vooraf wilden doen en wat nog niet. Wat we nog niet gedaan hadden maar wel graag wilden doen, was kajakken. En het Coromandel Peninsula is daarvoor een goede plek. Bij Cathedral Cove worden kajak tours aangeboden die erg goed aangeschreven staan en ook nog eens geschikt zijn voor kinderen.

Het kajakken zou op dinsdag het best in ons programma passen. Toen we informeerden, hoorden we dat de omstandigheden op zee woensdag veel gunstiger zouden zijn (uiteindelijk is de tour op dinsdag niet eens doorgegaan). Woensdag kwam het alleen eigenlijk helemaal niet uit. We moesten die dag naar onze volgende accommodatie in de Bay of Islands rijden. En dat was een flinke afstand.

We hebben het in de groep gegooid. Jens, Mats en Kai waren het er unaniem over eens: ze wilden graag kajakken, ook als dat zou betekenen dat ze langer in de auto moesten zitten en we pas in de avond in de Bay of Islands zouden aankomen. Na lang twijfelen hebben we besloten het te doen. We komen hier voorlopig niet terug. En, zoals iemand ons voor vertrek op het hart drukte: je krijgt geen spijt van dingen die je doet, wel van dingen die je niet doet.

Zo kwam het dat we woensdagochtend heel vroeg ons boeltje in de auto hebben gegooid en even na 7 uur al vertrokken. We moesten om 9 uur bij Cooks Beach zijn. Hemelsbreed is dat een kilometer of 25, hooguit 30, van Tapu vandaan. Doordat de weg binnendoor is afgesloten, moesten we echter een enorm stuk om en deden we er twee uur over. Grote stukken van de weg waren enorm bochtig, waardoor Jens en Mats allebei misselijk werden en we moesten stoppen.

De vertraging was uiteindelijk gelukkig toch nog beperkt. We hebben de auto (met al onze spullen) achtergelaten op Cooks Beach en werden met een busje naar een baai verderop gebracht. Daar stond Andy, onze gids, al met de kajaks op ons te wachten. Jens ging met Karen, Mats met Danny en Kai met Andy in een kajak. De zee was kalm en het was half bewolkt.

Bij het vertrek sprong er een stekelrog boven het water uit, vlak voor de kajak van Kai en Andy. We zijn langs Shakespeare Cliff gepeddeld. Karen en Jens botsten tot twee keer toe op een rots die maar net onderwater lag. De rotsen waren gewoon zichtbaar hoor, maar Jens en Karen lagen bijna in het water. Gelukkig ging het net goed.

Vanaf de klif zijn we Mercury Bay overgestoken, met Cooks Beach aan onze rechterhand. Jens en Mats hadden allebei een peddel, maar deden daar bijzonder weinig mee. Karen en Danny moesten dus aan de bak. Andy vertelde ondertussen van alles. Captain Cook ging toen hij in 1769 Nieuw-Zeeland ontdekte in deze baai voor anker en voor het eerst aan land.

We hebben bij een strandje een pauze gehouden. Andy ging aan de slag met een gasstelletje, pannetjes en havermelk en toverde daarmee na een kwartier warmde chocolademelk en koffie tevoorschijn. En hij had ook chocolate chip cookies bij zich. Jens, Mats en Kai vermaakten zich in de golven en werden veel natter dan de bedoeling was.

Iets voor 12:30 uur waren we weer bij de auto. We hebben 'snel' (echt snel was het niet) droge kleren aangetrokken. Toen begon het minder leuke onderdeel van de dag: de tweede autorit. We hadden ons sowieso al een beetje verkeken op de afstand tussen Coromandel en de Bay of Islands. Nu zaten we ook nog eens aan de 'verkeerde' kant van het schiereiland en was het al bijna 13 uur toen we vertrokken. We moesten langs Auckland naar het noorden. We hadden gehoopt Auckland vóór de avondspits achter ons te laten. Auckland is een echte stad, met 1,6 miljoen inwoners. Toen we Auckland rond 16 uur naderden, helemaal volgens plan, kwamen we toch al in een soort verkeersinfarct terecht. Blijkbaar wordt hier niet al te hard gewerkt; om 16 uur was iedereen al op weg naar huis. We hebben een hele tijd in de file gestaan.

We waren om 20:15 uur bij de pont in Opua. Als die ons eenmaal aan de overkant had afgezet, was het nog maar 10 minuten rijden naar Russell. Er was maar één andere auto op de pont, die vlak achter ons werd gedirigeerd. Toen we aan de overkant waren en weg wilden rijden, voelden we ineens een klap van achteren. Drie maal raden waar die vandaan kwam. Er leek geen schade te zijn. Of beter gezegd: er was wel schade aan de bumper, maar die zat er al toen we de auto kregen. Er zat een oude vrouw achter het stuur. Heel vriendelijk. We kregen meteen haar naam en telefoonnummer en spraken af dat we bij daglicht nog eens goed zouden kijken en dan contact zouden opnemen. Ze vroeg ons waar we zouden overnachten. Een lang verhaal kort: ze bleek onze directe buurvrouw te zijn. Wat een toeval.

Wij hadden ons bij het bepalen van de route helemaal gericht op de pont. Over het stukje daarna hadden we ons niet druk gemaakt. We konden nu gewoon achter de buurvrouw aan rijden. Dat was dan weer makkelijk. Elk nadeel heeft zijn voordeel.

Uiteindelijk hebben we er acht uur over gedaan. Het kajakken was leuk, maar dit gaan we niet nog een keer doen.