Borobudur, Yogyakarta en Prambanan

Hier een update uit Indonesië.

Op woensdag (12 juli) zijn we - na een veel betere nacht dan die ervoor - om 9:30 uur vertrokken richting Yogyakarta, waar we Frans en Edith van het vliegveld hebben gehaald. Het was stralend weer en we hadden een mooi uitzicht op de twee vulkanen bij het Diëng plateau (Mount Sinboro en Mount Sumbing). Het was 2,5 uur rijden naar het vliegveld. Natuurlijk was het heel leuk elkaar weer te zien. Frans en Edith waren niet de enigen die hun reis over Java in Yogyakarta begonnen; op het vliegveld zagen we meer blanken dan in de afgelopen 11 dagen bij elkaar. Vanaf het vliegveld zijn we naar Borobudur gereden. Om 15 uur waren we bij ons hotel (Sarasvati Borobudur). Het zag er allemaal prima uit, met een mooi zwembad. We merkten dat in Nederland de zomervakantie is begonnen; we hoorden ineens overal Nederlands om ons heen.

We hebben even gezwommen en daarna geborreld. We hebben maar in het hotel gegeten. Dat was niet veel bijzonders, maar het was lekker dat we de deur niet uit hoefden. Bovendien moesten we de volgende dag vroeg op. Er zat eindelijk weer wat leven in Kai, die het goed te pakken had. Hij heeft tijdens het eten wat liedjes gezongen (onder andere Green Green Grass van George Ezra en Paradise van Coldplay), met de leesbril van opa op.

Op donderdag (13 juli) zaten we al vroeg aan het ontbijt. De Borobudur stond op het programma. We wilden daar een beetje op tijd zijn om de grote drukte een beetje voor te zijn. We waren er iets na 8:30 uur. Het was op loopafstand van het hotel, maar Paul heeft ons toch gebracht.

Het duurde even tot we de tempel op konden. Dat moet verplicht met een gids. We hebben ongeveer drie kwartier zitten wachten. De gids vertelde van alles. Het is een Boeddhistische tempel en de grootste tempel ter wereld. Het was een flinke klim naar boven. Indrukwekkend hoe ze dit 1200 jaar geleden hebben kunnen maken. De Nederlanders kwamen ook aan bod. Zij hebben de Borobudur ruim 100 jaar geleden voor het eerst gerestaureerd. Het was erg druk, met heel veel Nederlanders, maar het systeem met de gidsen werkt wel goed. Hierdoor wordt maar een beperkt aantal bezoekers toegelaten, waardoor het niet overdreven druk was.

Rond 11 uur hadden we het wel gezien. Om bij de uitgang te komen, moesten we een heel stuk lopen, langs allerlei kraampjes en straatverkopers. Het is gewoon triest hoe die mensen geld proberen te verdienen. Gelukkig hadden we Kai, die de straatverkopers met zijn vingers en het roepen van "no no no" af wist te schudden.

Terug in het hotel hebben we de koffers gepakt. Even na 12 uur reden we weg. Onderweg zijn we even gestopt in een mall, waar ook een supermarkt zat die wat groter was dan de talloze (kleine) Indomarets en Alfamarts langs de weg waar we tot dan toe waren geweest.

Om 15 uur waren we bij onze villa in Tanen (Villa Tanen), in de omgeving van Yogyakarta. Het was een houten huis met zwembad. We hadden ons hier erg op verheugd, maar het huis viel een klein beetje tegen. We werden niet heel gastvrij ontvangen en er was wat achterstallig onderhoud. We hebben even geborreld op de veranda en geproost op de verjaardag van Vincent. Jens en Mats hebben even gezwommen; Kai vond het te koud.

We hebben 's avonds gegeten in een restaurant even verderop (The Allabun Resto). Het was simpel, maar prima. We moesten met zijn zevenen (omgerekend) EUR 20 afrekenen. Ongelooflijk.

Vrijdag (14 juli) hebben we het in de ochtend rustig aan gedaan. We hebben rustig ontbeten: we kregen omeletten, brood om te roosteren in een niet werkende toaster, appel en zelfs hagelslag. Om 10 uur reden we weg met Paul. Vandaag stond Yogyakarta (hier afgekort tot Jogja) op het programma. Het was een klein uur rijden, zoals zo vaak (veel) langer dan we hoopten. Paul heeft ons afgezet op de Jalan Malioboro, de beroemde winkelstraat van Jogja. We zijn begonnen met een goede koffie in het warenhuis. We halen in Nederland koffiebonen van topkwaliteit uit Indonesië, maar de koffie die je hier krijgt is over het algemeen niet om over naar huis te schrijven. Ze drinken hier oploskoffie of doen een schep koffie in een kopje, waar vervolgens water bij wordt geschonken. In het laatste geval heb je een kop vol prut, die Paul 'draf' noemt. De 'westerse' koffie die we vanmorgen kregen, smaakte erg goed en was nog zonder draf ook. Om onduidelijke redenen kregen we een extra cappuccino en een extra iced chocolate. Dat was niet erg natuurlijk.

Buiten hebben we de Jalan Malioboro afgelopen, tot aan het kraton, het paleis van de sultan. Het paleis was al gesloten toen we er aankwamen. Het was erg leuk om gewoon een beetje rond te lopen en de stad te ervaren. Het was een drukte van belang, met veel betjaks (fietstaxi's) en rijtuigen met paarden ervoor. Overal waren stoffen met batik te zien en natuurlijk was er ook hier overal eten te krijgen. Jens, Mats en Kai hebben even gespeeld in de speeltuin voor Fort Vredeburg.

Om 14:30 uur hebben we Paul gevraagd ons weer op te halen. We hadden wel trek in een ijsje. Paul wist een goede ijszaak en bracht ons naar de Jalan Prawirotaman. We hebben enorme ijsjes gegeten bij Tempo Gelato Prawirotaman. Heel lekker. Aan de overkant zat een Italiaans restaurant, waar we meteen gereserveerd hebben voor zondag.

Na een korte stop bij de supermarkt heeft Paul ons weer naar de villa gebracht. Het was weer erg druk onderweg. We hadden gisteren gevraagd of we in de villa konden eten, en dat was geen probleem. We waren er nog maar net toen het eten op tafel werd gezet: rendang, ajam ketjap, orak-arik (een groentegerecht met ei), rijst, kroepoek en watermeloen. Het smaakte heerlijk allemaal en het was lekker dat we de deur niet uit hoefden. We hebben meteen gevraagd of ze de volgende dag ook voor ons konden koken.

Zaterdag (15 juli) zijn we om 10 uur vertrokken richting de Prambanan, de hindoeïstische tegenhanger van de (boeddhistische) Borobudur. Het was een warme dag: zonnig en boven de 30 graden. Gelukkig mochten we hier gewoon zonder gids de tempel in. Dat was wel zo relaxed. Jens, Mats en Kai krijgen toch weinig mee van wat de gids vertelt. Het was allemaal wat minder massaal en wat minder commercieel dan de Borobudur. Waar de Borobudur één enorme tempel is, is de Prambanan een complex met verschillende tempels. De Prambanan is een stuk verfijnder dan de veel grovere Borobudur. Het was weer erg indrukwekkend.

Na anderhalf uur hadden we het wel gezien. Het duurde weer een eeuwigheid voordat we terug bij de bus waren. Je wordt met een enorme omweg langs allerlei winkeltjes geleid. Vanaf de Prambanan zijn we weer naar Yogyakarta gereden. Bij Batik Seno hebben Jens, Mats en Kai een batik-workshop gedaan. Ze kregen een stuk stof en mochten zelf een ontwerp maken. Iemand anders trok de lijnen over met hete was, waarna Jens, Mats en Kai de tekening met verf mochten inkleuren. Aan het eind werd de was eruit gekookt en moest de stof drogen. Ze vonden het heel leuk en mochten hun kunstwerken natuurlijk meenemen.

Na de workshop was het wel mooi geweest en heeft Paul ons terug naar de villa gebracht. We hebben al onze moed verzameld en zijn het koude zwembad ingesprongen. We hadden het al snel koud. Kort daarna stond het eten weer voor ons klaar. Deze keer kregen we onder andere kipsaté, garnalen in zoetzure saus, mie goreng en spinazie. Het smaakte weer top.

Zondag (16 juli) stond natuurlijk in het teken van de verjaardag van Mats. We hebben het rustig aan gedaan. Na het ontbijt hebben we even gezwommen. Even later stond Paul voor de deur. Hij had taart gehaald voor Mats. Heel aardig natuurlijk. We zaten daardoor ineens heel ruim in de taart, want we hadden zelf ook al een taart besteld.

Iets voor 12 uur zijn we vertrokken. Eerste stop was bij Kota Gede, de zilverwijk van Jogja. Paul bracht ons naar de twee beste winkels: Ansor's Silver en HS Silver. Het leukst was dat we (vooral bij HS) konden zien hoe de sieraden worden gemaakt. Erg mooi en bijzonder hoeveel handwerk daarin zit. We hebben natuurlijk ook in de winkels rondgekeken.

Het plan was om vervolgens naar het 'waterpaleis' te gaan, maar daar was het zo druk dat we maar zijn doorgereden. Paul heeft ons naar een mall gebracht (Plaza Ambarrukmo), waar we wat hebben rondgelopen. Het was een moderne mall waar ze van alles verkochten, tot auto's aan toe. We hebben er een broodje gegeten en flink wat tijd doorgebracht in de Uniqlo winkel.

Na het shoppen heeft Paul ons naar het restaurant gebracht dat we hadden gereserveerd, in de straat waar we twee dagen eerder een het erg lekkere ijsje hadden gegeten (Warung Toscana). Dat was gewoon weer een half uur rijden vanaf de mall. Het was een Italiaans restaurant, waar je ook Indonesisch eten kon krijgen. Mats wilde natuurlijk graag pizza eten. Dat is hier nogal riskant. Op de pizza's die Jens, Mats en Kai tot nu toe in Indonesië hadden gegeten, zat geen tomatensaus maar tomatenketchup. Deze keer was dat gelukkig niet het geval. Het was 'the real thing'. Ook de pasta smaakte erg goed. Het restaurant zat vol Nederlanders. Na het eten hebben we natuurlijk nog een lekker ijsje aan de overkant gehaald.

Na het ijsje zijn we naar het guesthouse gelopen waar Paul overnachtte. Dat zat in dezelfde straat. Toevallig stond Pauls eigen auto daar, een (voor ons onbekende) Wuling. Wij passen daar niet in, dus voor onze reis heeft hij speciaal een busje gehuurd. Een andere chauffeur heeft in zijn auto met gasten over Bali gereden. Paul is duidelijk heel trots op zijn auto. Om 21 uur waren we weer terug bij de villa en hebben we de andere taart aangesneden.

Hier de foto's: