Fiordland National Park / Te Anau

Woensdag (10 mei) stond er weer een lange reisdag op het programma. Het was in theorie 4,5 uur rijden. Best pittig, vooral voor Jens, Mats en Kai. We nemen nu overal meer tijd dan we vroeger hadden gedaan, maar aan de lange reisdagen ontkomen we niet. We zijn even na 10 uur vertrokken. De dag begon zonnig. De tocht door de bergen richting Queenstown was weer ontzettend mooi. We hebben een filmpje gemaakt vanuit de auto op de Lindis Pass.

Queenstown lag iets over de helft en was een mooie plek voor een pitstop. We hebben weer wat boodschappen ingeslagen en de tank gevuld. En we hebben een burger gegeten bij Fergburger. Fergburger is een enorme hype. We waren er rond 14 uur, na lunchtijd, maar het was nog steeds heel druk. We hebben een minuut of 20 staan wachten op ons eten. Volgens sommigen maken ze hier de beste burger ter wereld. Of dat waar is, weten we niet, maar wij hebben waarschijnlijk nooit een betere gegeten.

Onderweg naar Queenstown werd het al steeds bewolkter. Toen we na het eten weer naar buiten liepen, regende het. Vanaf dat moment is het die dag niet meer droog geweest. We zijn weer in de auto gestapt. We hadden (zonder vertraging) nog ongeveer twee uur en een kwartier te gaan tot Te Anau. Op een gegeven moment zeiden we tegen elkaar dat de regen wel leek over te gaan in natte sneeuw. Het was inmiddels ook afgekoeld tot één graad. En toen, van het ene op het andere moment, was ineens alles wit om ons heen. Heel bizar. Zie hier een video. Wat een contrast met vanmorgen. We konden nog een minuut of 10 doorrijden, met aangepaste snelheid. Maar toen stond het verkeer ineens stil. En het bleef stil staan. En flink doorsneeuwen. Ik denk dat we een auto of 20 voor ons hadden staan. Daarvoor stond een auto met zwaailichten die het verkeer tegen hield. Zo af en toe kwamen er sneeuwschuivers en strooiwagens langs. Maar bij ons zat er geen enkele beweging in. Auto's keerden en reden terug. Dat was voor ons geen optie. Onze accommodatie lag een kilometer of 40 verder. Allerlei doemscenario's kwamen voorbij: van "we worden teruggestuurd omdat we geen sneeuwkettingen hebben" tot "wat als we in de auto moeten overnachten?"

Na anderhalf uur stil staan mochten we eindelijk verder. Het leek erop dat ze de weg gewoon tijdelijk hadden afgesloten om sneeuw te ruimen en zout te strooien. Het busje voor ons kwam eerst niet van zijn plek. Het gleed alle kanten op. We waren heel blij met onze 4WD. Uiteindelijk reden we weer. Het was inmiddels donker. We passeerden een enorme stoet auto's in de tegenovergestelde richting, die allemaal nog stil stonden. Sommige auto's stonden dwars op de rijbaan. We waren voorbereid op 40 kilometer stapvoets verder rijden, helemaal tot aan Te Anau. Dat viel mee. De eerste kilometers waren glibberig, maar de weg werd steeds beter. Na een tijdje ging de sneeuw over in regen en al snel was het niet eens meer wit om ons heen. We waren rond rond 18:30 uur in Te Anau, bij Fiordland National Park. We slapen hier in een cottage op een boerderij. Het vuur hadden ze al voor ons aangestoken. Van onze host hoorden we dat we vast hebben gestaan op Gorge Hill, een beruchte plek. Hij zei dat ze een heel mooie herfst hebben gehad, maar dat "winter arrived today." Dat hebben wij weer.

Donderdag (11 mei) werden we wakker in een winterlandschap. Alles was wit. In de ochtend was het wat druilerig. Het regende zo nu en dan, met natte sneeuw er tussendoor. We hebben rustig ontbeten. Jens en Mats hebben het nodige schoolwerk gedaan. Jens, Mats en Kai hebben gespeeld met de hond, die ook Kai heet. Rond 12 uur werd het droog. We zaten op 10 minuten loopafstand van de Kepler Track, één van de 'Great Walks' van Nieuw-Zeeland. De Kepler Track is 67 kilometer lang. We hebben een bescheiden stukje gelopen, van ons huisje via de 'control gates' tot Dock Bay en weer terug. Kai had er weinig zin in vandaag. Het was met een graad of zes minder koud dan gisteren, maar Kai had koude handen en koude voeten. Dat kwam niet meer goed tot we terug in ons huisje waren. Grappig is dat we langs de Waiau River hebben gelopen, waar scenes van Lord of the Rings zijn opgenomen (in de films is het de Anduin rivier).

In de namiddag hadden we een rustig programma. We hebben gevoetbald, de schapen gevoerd, geborreld en Jens, Mats en Kai zijn in de whirlpool geweest. En toch hadden we niet genoeg tijd om alles te doen wat we wilden doen. De DVD's van Lord of the Rings lagen er bijvoorbeeld, maar we zijn er niet aan toegekomen.

Vrijdag (12 mei) hadden we een vol programma. We zouden naar Milford Sound gaan, wat uiteindelijk de reden is geweest om helemaal naar het zuiden te rijden. Na de sneeuw van afgelopen woensdag hielden we ons hart vast. Onze hosts bij ons huisje waarschuwden ons al voor sneeuw op de weg naar Milford Sound, en voor de mogelijkheid dat de weg naar Milford Sound gesloten zou worden, met het risico dat we daar vast zouden komen te zitten. Op donderdag waren we al langs het visitor centre gereden voor advies. De weersvooruitzichten waren gelukkig gunstig. Er werd geen nieuwe sneeuw voorspeld en sneeuwkettingen waren niet nodig. Gelukkig maar, want we hadden al kaartjes gekocht voor een cruise door Milford Sound. En die zijn niet goedkoop. Volgens de mevrouw van het visitor centre konden we mooie uitzichten helaas wel vergeten. Helder zou het niet worden.

We zijn op tijd vertrokken. Voor 8:30 uur reden we weg. De weg naar Milford Sound was fantastisch. Al snel reden we tussen de besneeuwde bergtoppen. Er was nog wat bewolking, maar de zon deed zijn best daar doorheen te breken. Eerste stop was bij Mirror Lakes, waar de bergtoppen worden weerspiegeld in het meer ervóór. Na 10 minuten zaten we weer in de auto, want we hadden haast. Onze cruise was in de middag. Voor die tijd wilden we een poging doen Key Summit te bereiken. De weg daar naartoe is onderdeel van de Routeburn Track, een andere (lange) 'Great Walk' van Nieuw-Zeeland. Je leest overal dat als je maar één wandeling doet in Fiordland National Park, dat de trail naar Key Summit zou moeten zijn. We hebben hem lang geleden, toen we hier eerder waren, ook gelopen. Maar we hadden één 'probleem': om 13 uur moesten we bij de boot in Milford Sound zijn. Voor het bereiken van Key Summit en weer terug staat drie uur, dus dat werd krap. We moesten ook nog een klein uur rijden naar Milford Sound. Volgens de mensen bij het visitor centre was het eigenlijk geen doen om naar Key Summit te gaan en dezelfde dag ook een cruise te doen, helemaal niet met kinderen. Rond 9:45 uur vertrokken we, de berg op. We zouden zo nodig vóór de top omkeren. Omkeren was gelukkig niet nodig. Kai heeft alles zelf gelopen. Als hij even geen zin meer had, kon dat worden opgelost met een snoepje bij de volgende bocht. En het ging alleen maar steil bergop. Op de heenweg zijn we maar twee mensen tegengekomen. We waren op tijd boven en hadden de top van de berg voor onszelf. Het uitzicht was naar alle kanten fantastisch. Hier en daar wat wolkenflarden, maar dat mocht geen naam hebben. Het overgrote deel van de lucht was strakblauw, met overal om ons heen besneeuwde bergen. Heel gaaf. De mevrouw van het visitor centre kreeg gelukkig geen gelijk. Hier een filmpje van het uitzicht.

Bergaf is Kai bijna niet bij te houden, dus dat ging heel snel. Om precies 12 uur waren we weer bij de auto. Niet verkeerd, twee uur en een kwartier. We waren mooi op tijd bij Milford Sound. Milford Sound is de bekendste fjord van Fiordland, met hoge en steile rotswanden die uit zee oprijzen, en waarschijnlijk de beroemdste attractie van Nieuw-Zeeland. Het is adembenemend mooi. Milford Sound is één van de natste plekken op aarde. Met 8 tot 9 meter neerslag per jaar is het er natter dan in de Amazone. Maar ook hier was de lucht strakblauw. En door de sneeuw die er gevallen is, waren de watervallen (net als in Yosemite) erg vol. De sneeuw op de bergen was de kers op de taart. Perfecte (en bijna unieke) omstandigheden dus. We hebben twee uur lang rond gevaren. Het is moeilijk te omschrijven hoe mooi het er is. We hebben zeehonden gezien. We zijn daarna gestopt bij het 'underwater observatory', waar we het onderwaterleven konden bekijken, inclusief zwart koraal. Om 16:30 uur waren we weer aan wal en zijn we terug gaan rijden. Door wegwerk deden we er bijna twee uur over. We lagen allemaal vroeg in bed. Het was een intensieve dag.

We zijn al drie weken onderweg. Niet normaal hoe snel die voorbij zijn gegaan.

Hier weer wat foto's natuurlijk: