Vulkanen: Bromo en Ijen

Op vrijdag (21 juli) ging om 2:45 uur de wekker. Niet iets om blij van te worden. Om 3 uur stonden we buiten en stapten we in onze jeeps. In de 'zandzee' rond de Bromo vulkaan, die we vanaf het hotel goed konden zien, was al een enorme stoet jeeps zichtbaar, allemaal onderweg naar hét uitkijkpunt voor de zonsopgang. Volgens onze gids was het toen al geen goed idee meer om aan te sluiten. Het zou betekenen dat we ver vóór het uitkijkpunt de auto uit moesten, en nog een lang stuk moesten lopen. Hij heeft ons naar een ander uitkijkpunt gebracht. Daar waren we in een mum van tijd. We moesten vanaf de auto nog een aardig stuk steil omhoog lopen. Dat viel niet mee op een nuchtere maag, maar om 4:10 uur waren we boven. Terwijl de zon pas zou opkomen om 5:20 uur. Dat betekende lang wachten, in het donker en in de kou. In het begin hadden we het nog warm van de klim, maar dat veranderde al snel. Kai had er vóór de zon op was al schoon genoeg van. Achteraf hadden we best wat later kunnen vertrekken. We konden wel genieten van de sterrenhemel. Het was helemaal helder.

Rond 5 uur begon de hemel rood te kleuren. Langzaam werd de kom waarin de Bromo vulkaan ligt lichter. Het was magisch, met die rokende krater. We hadden ook een mooi uitzicht op de Semeru vulkaan, de hoogste berg van Java, die om de zo veel tijd een rookwolk uitpufte. We hadden ons afgevraagd of we het onszelf wel moesten aan doen om voor dag en dauw de berg op te gaan, maar we hebben er geen spijt van gekregen.

Rond 6 uur zijn we terug naar de jeep gelopen en alsnog de zandzee in gereden. Kai is met Frans en Edith terug naar het hotel gegaan, Jens en Mats zijn met Karen en Danny naar de rand van de krater van de Bromo vulkaan gelopen. Toen we begonnen, was het nog niet zo druk. Het was een flink stuk lopen door het zand en daarna een flinke klim. Sommige toeristen speelden vals en legden een deel af op een paard. Wij niet natuurlijk. Het laatste stuk was een trap waar geen einde aan leek te komen. We werden beloond met een erg mooi uitzicht op de krater. Het uitzicht aan de andere kant was ook prachtig trouwens.

Na een uur waren we weer beneden bij de jeep en zijn we terug naar het hotel gereden. We hadden het ontbijt nog te goed. Het was niet veel soeps helaas.

Toen we om 9:45 uur weg reden, hadden we er voor ons gevoel al een dag op zitten. En dat was ook wel een beetje zo natuurlijk. Het was voor de verandering een keer rustig in de bus. Jens, Mats en Kai vielen alle drie als een blok in slaap. De rit van vandaag was lang. We zijn even gestopt bij een mall in Jember voor een plas- en lunchpauze. Daarna ging de rit verder naar Kalibaru, onze eindbestemming van die dag. Even ervoor reden we een file in: op een bergweg was een vrachtwagen gekanteld. Het is onvoorstelbaar hoe vaak het goed gaat in het verkeer, bijvoorbeeld met overbeladen vrachtwagens, maar soms gaat het toch mis. De vertraging viel gelukkig mee.

Ook in dit hotel (Margo Utomo Eco Resort) waren de meeste gasten Nederlands. We sliepen in kleine cottages. Het was niets bijzonders, maar voor een nacht goed te doen. We hebben nog even gezwommen en zijn toen gaan eten bij het hotel. Het was onze laatste avond met Paul. Hij at met ons mee, dus dat was leuk.

Op zaterdag (22 juli) vertrokken we om 9:30 uur. We hebben een weeshuis in Kalibaru bezocht. We kregen een rondleiding door de enorme tuin bij het weeshuis, waarin van alles wordt gekweekt. De lijst met wat we gezien hebben, is lang: kaneel, peper, koffie, cacao, nootmuskaat, vanille, citroengras, rubber, palmsuiker, kardemom, durian, ananas en rijst. We kregen ook een jonge kokosnoot, met een rietje erin. Het weeshuis werd vroeger gesteund door een Nederlandse stichting die niet meer bestaat. De mevrouw die de rondleiding gaf, sprak Nederlands. Na afloop konden we van alles kopen en dansten de kinderen voor ons. Het doel was natuurlijk geld op te halen, maar het werd leuk verpakt allemaal.

Vervolgens zijn we naar de haven van Muncar gereden, die helemaal vol lag met kleurrijke vissersboten. We waren de enige toeristen, dus een goede tip van Paul. Op de kade werden de netten gerepareerd. Een groep kinderen vond ons heel interessant en was dolgelukkig met de zak snoep die ze van ons kregen.

Na een korte lunchstop zijn we doorgereden naar het Ijen Resort. Het was al bijna donker toen we er aankwamen. Hier hebben we afscheid genomen van Paul en de bus. Het Ijen Resort was met afstand onze duurste accommodatie op Java, dus de verwachtingen waren hooggespannen. We werden niet teleurgesteld. De weg er naartoe was al prachtig, maar de ligging van het resort was minstens even mooi. Vanuit het resort keken we uit op groene rijstterrassen. Het landschap was op en top Indonesisch. We kregen een upgrade en hadden dus drie mooie kamers, naast elkaar. Het resort lag nogal afgelegen, dus in de avond hebben we daar maar gegeten.

Zondag (23 juli) hadden Kai, Frans en Edith een snipperdag. Jens, Mats, Karen en Danny moesten weer aan de bak. Vandaag stond de beklimming van de Ijen vulkaan op het programma.

De Ijen vulkaan is beroemd om het blauwe vuur dat je er kan zien. Het vuur ontstaat door het zwavelgas dat ontbrandt. Om het blauwe vuur te kunnen zien, moet je er in het donker zijn. Dat betekent dat je de vulkaan midden in de nacht moet beklimmen. Je moet dan al om 1 uur vertrekken.

Op dit moment gaat de toegangspoort naar de vulkaan 'pas' om 4 uur 's nachts open. Eerst hoorden we het verhaal dat de reden daarvoor is dat er een toerist in het zwavelmeer is gevallen. Geen handige plek om te vallen natuurlijk, in een vulkaan met een meer gevuld met een soort accuzuur. Later hoorden we een ander verhaal, namelijk dat er een mijnwerker is omgekomen door een tsunami in het meer die door de blauwe vlammen was veroorzaakt.

Wat de werkelijke reden ook was, we waren er niet heel rouwig om dat we niet om 1 uur al hoefden te vertrekken. Paul had voor ons een chauffeur geregeld die ons om 8 uur zou oppikken. Het viel al niet mee om om 7 uur aan het ontbijt te zitten. De chauffeur had problemen met zijn auto en kwam drie kwartier te laat. Geen goed begin. We hadden ook gehoord dat we vanaf de rand niet meer in de krater mochten afdalen. Volgens de chauffeur klopte dat niet, maar hadden we wel een gids nodig. Hij kende een goede gids, die ons ook van gasmaskers zou voorzien.

Na een uur rijden, begonnen we om 10 uur aan de klim, met gids Tom. Het was een pittige klim van ruim een uur, met erg steile stukken. Toen we boven waren, vertelde de gids doodleuk dat hij niet met ons de krater in mocht. Daarvoor zouden we weer een andere gids moeten betalen. We hadden nu dus betaald voor een gids die we helemaal niet nodig hadden. Een berg oplopen kunnen we prima zonder gids. Hoe aardig Tom ook was, we waren allesbehalve blij. Zelfs na een week of vier in Indonesië leidden dit soort ervaringen nog steeds tot irritaties.

We kregen wel gasmaskers. Dat was tenminste iets. Dat was geen overbodige luxe, met alle (zwaar giftige) zwaveldampen die je er voor je kiezen krijgt. Helaas was het blauwe (zwavel)meer door de dampen niet te zien. We hebben een tijdje zitten wachten tot de rook wat optrok. Uiteindelijk hebben we het meer van een flinke afstand gezien.

Een verhaal apart zijn de mijnwerkers. Die mannen dalen iedere dag af in de krater, waar ze blokken zwavel uithakken die ze vervolgens op hun schouders, met tientallen kilo's tegelijk, de krater uitdragen. Vanaf de krater rijden ze het in karretjes naar beneden, waar ze IDR 1250 (omgerekend nog geen EUR 0,10) per kilo betaald krijgen. Het is onvoorstelbaar zwaar en ongezond, in de giftige dampen. Gasmaskers kunnen de meesten niet betalen. In plaats daarvan slaan ze een doek voor hun mond. De meesten halen de 50 niet. Deze mannen zagen wij ook aan het werk, vaak hijgend en hoestend.

Rond 13:30 uur waren we - stinkend naar zwavel - terug bij het hotel. De rest van de middag was rustig. We hebben het zwembad uitgeprobeerd, maar dat was behoorlijk fris. Het uitzicht maakte veel goed. 's Avonds hebben we opnieuw in het resort gegeten.

Hier de foto's: